Przegląd nowości

Minkowski, Otter i Tamestit świetnie interpretują muzykę Berlioza!

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 07, maj 2012 17:39

Nie! To nie sen! To jednak jawa! Herszt bandy jest ludożercą i, jak tylko nas dostrzeże, postanowi nas zjeść. Oj, trzeba uciekać ile sił w nogach, bo nas goni! Jest coraz bliżej! Czy wyrwiemy się z jego szponów? Z całą pewnością. Wyprawa dzielnego i poczciwego Harolda do dzikiej Italii kończy się w niemal cyrkowej atmosferze radości i pokoju.

Orkiestra Les Musiciens du Louvre–Grenoble pod kierunkiem Marca Minkowskiego jest bez zarzutu. Podoba się zwłaszcza bogactwo brzmienia instrumentów historycznych lub ich kopii. Brzmienie to jest miękkie, pełne i soczyste. Dyrygent wyciąga z zespołu niesamowite pokłady energii. Nie przejdziemy też obojętnie obok dużej rozpiętości skali dynamicznej nagrania, która nadaje interpretacji wyrazistego charakteru.

„Noce letnie”

Najpopularniejszym XIX-wiecznym francuskim gatunkiem wokalno-instrumentalnym była mélodie (pieśń). Wykształciła się ona z gatunku zwanego romance (romans). Różnice między oboma gatunkami są znaczące. Po pierwsze, romance był w warstwie tekstu łatwy do zrozumienia i sentymentalny, podczas gdy mélodie komponowano do słów złożonych utworów poetyckich. Po drugie, romance miał regularną budowę stroficzną, forma mélodie zaś była nieregularna i podporządkowana znaczeniu tekstu. Po trzecie, akompaniament w romance odznaczał się prostotą i brakiem ekspresji, a akompaniament w mélodie był pełen wystudiowanej ekspresji i traktował w sposób figuratywny rozmaite obrazy poetyckie występujące w tekście [4].

Termin mélodie pochodzi od nazwy zbioru zatytułowanego Irish Melodies (Piosenki irlandzkie – tłum. M. Ch.), który zawiera teksty irlandzkich piosenek ludowych. Przygotował go poeta Thomas Moore. Zainspirowały one niektórych kompozytorów francuskich, w tym Hektora Berlioza, który jest autorem pierwszego cyklu mélodies, pod tytułem Neuf Mélodies imitées de l’anglais (Dziewięć pieśni zaczerpniętych z angielskiego – tłum. M. Ch.). Powstał on w latach 1829-1830 do tekstów Moore’a, które zaaranżował Thomas Gounet.

Jedenaście lat później, w roku 1841, Berlioz ukończył swój najsłynniejszy cykl pieśni, któremu nadał nazwę Noce letnie (Les Nuits d’été). Składa się on z sześciu utworów, których tytuły są następujące: Villanella (pieśń I), Widmo róży (pieśń II), Na lagunach (pieśń III), Pustka (pieśń IV), Na cmentarzu (pieśń V) oraz Nieznana wyspa (pieśń VI)  [5]. Początkowo miniatury te były przeznaczone na jeden głos – baryton, kontralt lub mezzosopran – z towarzyszeniem fortepianu. Później, w roku 1843, Berlioz zorkiestrował pieśń pod tytułem Pustka; z myślą o śpiewaczce Marii Recio, która od dwóch lat towarzyszyła mu w jego europejskich podróżach koncertowych oraz w życiu prywatnym, i którą poślubił w roku 1854, czyli niedługo po śmierci swej pierwszej żony, Harriet Smithson.

• « poprz.
• nast. »