Przegląd nowości

Minkowski, Otter i Tamestit świetnie interpretują muzykę Berlioza!

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 07, maj 2012 17:39

Interpretacja „Harolda w Italii”

Jakie byłoby brzmienie partii altówki w Haroldzie w Italii, gdyby smyczek został poprowadzony przez Paganiniego? Tego nigdy się nie dowiemy. Możemy się natomiast tego domyślać, słuchając znakomitego wykonania, którego autorem jest Antoine Tamestit, a które znajduje się na omawianym krążku. Altowiolista gra na tym samym instrumencie Stradivariusa, który wcześniej posiadał Paganini! Przypomnijmy, że zachowało się tylko dziewięć altówek – w przeciwieństwie do dużej liczby par skrzypiec – wykonanych przez lutnika z Cremony.

Mimo że Antoine Tamestit ma dopiero trzydzieści trzy lata, odniósł już wiele międzynarodowych sukcesów artystycznych. Jego profesorami byli między innymi Jean Sulem w Conservatoire National Supérieur de Musique w Paryżu, Jesse Levine i muzycy z Tokyo String Quartet w Uniwersytecie Yale oraz Tabea Zimmermann w Berlinie. Tamestit triumfował w Konkursie im. Maurycego Vieux (Paryż, 2000 r.), w Konkursie im. Williama Primrose’a (Chicago, 2001 r.), w Young Concert Artists Auditions (Nowy Jork, 2003 r.) oraz w LIII Międzynarodowym Konkursie Muzycznym ARD (Monachium, 2004 r.), na którym uzyskał także nagrodę publiczności i dwie nagrody specjalne. Ponadto w sezonach artystycznych 2005-2006 i 2006-2007 uhonorowano go mianem BBC New Generation Artist, a w roku 2007 otrzymał prestiżową nagrodę Victoires de la musique w kategorii Odkrycie Roku – Instrumentalista. Oprócz tego, przyznano mu ważne stypendia: Borletti-Buitoni Trust (2006 r.), Förderpreis Deutschlandfunk (2008 r.) oraz Crédit Suisse Young Artist Award (2008 r.).

W tym nagraniu, z altówki Tamestita emanuje dźwięk ciepły i jasny. Można odnieść wrażenie, że muzyk pławi się w promieniach słońca, rozpościerając przed słuchaczem gorące pejzaże Abruzji. Jeśli mamy bujną wyobraźnię, zachwycimy się soczystą zielenią lata i pięknymi górskimi widokami. Ach, te włoskie przepaście i szczyty! Kiedy zejdziemy do doliny, niechybnie usłyszymy procesję pielgrzymów, którzy śpiewają pacierz. Pomodlimy się grzecznie razem z nimi, po czym skręcimy w stronę najbliższego domostwa, przy którym będziemy mimowolnymi świadkami wyznania miłosnego pewnego górala. Żarliwa i smętna melodia śpiewanej przez niego serenady sprawi, że nasze powieki zrobią się ciężkie. Przed zaśnięciem nie uratuje nas nawet przemarsz grupki pasterzy, którzy będą sprowadzać do szałasu owce, improwizując na fujarkach na temat abruzyjskiej pieśni ludowej. Chwilę później zachodzące słońce zniknie za drzewami. Wnet ich korony oraz łąki i góralskie strzechy spowiją się warstwą grubego cienia, choć hen w dole blask nikły ciągle jeszcze będzie rozcinał ziemię. Pies zawyje donośnym głosem, a myszy pochowają się po kątach. Błogi sen przerwą nam, dopiero po północy, niespokojne rytmy melodii wtórującej tańczącym wokół ogniska dzikusom w zwierzęcych skórach. To rozbójnicy, którzy świętują zdobycie cennego łupu. Przez chwil parę będziemy się zastanawiać, czy to sen czy jawa; znów zabrzmią fujarki i powrócą słodkie dźwięki wieczornej modlitwy, a w tle zamajaczy serenada.

• « poprz.
• nast. »