Przegląd nowości

"Trylogia" Sławomira Pietrasa

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 08, listopad 2021 18:30

Wezwany w tej sprawie do Poznania odbyłem najpierw długą i szczerą rozmowę z Conradem, potem z Katarzyną Pajową (Wydział Kultury Urzędu Miasta) i Andrzejem Wituskim (v-ce prezydentem, a następnie wybitnym prezydentem Poznania), po czym zgodziłem się natychmiast zostać zastępcą Conrada i rozpocząć organizację nieistniejącego jeszcze Teatru. Pozostawiłem Wrocław, moją ukochaną Barbarę Kostrzewską, z którą prowadziłem wówczas Operetkę Dolnośląską, a przede wszystkim moją baletową matkę – Teresę Kujawę – którą kilka lat wcześniej namówiłem na porzucenie Poznania, objęcie stanowiska choreografa baletu Opery Wrocławskiej, z którym odnosiła właśnie wspaniałe sukcesy Rzeźbami mistrza Piotra, Spartakusem i Wieczorem hiszpańskim.

Władze poznańskie postawiły przede mną zadanie zarazem proste, ambitne i trudne. Conrad Drzewiecki niech się zajmuje wyłącznie strona twórczą, repertuarem, poziomem artystycznym i szkoleniem baletowej kadry. Ty zaś – Pietras – masz zorganizować całą resztę i kierować codziennym rytmem pracy tej tańczącej firmy. Zacząłem od tworzenia działu technicznego na którego szefa powołaliśmy razem z Conradem dyplomanta Politechniki Wrocławskiej, który pisząc pracę magisterską z teatralnych urządzeń scenicznych odbywał właśnie staż w Operze we Wrocławiu. Nazywał się Piotr Voelkel. Już wtedy w swej dziedzinie nie był mniej utalentowany od czołowych gwiazd baletu. Po sześciu latach niezwykle owocnej wspólnej pracy zakończonej konfliktem z Conradem Drzewieckim rozeszliśmy się, każdy w swoją stronę. Piotr początkowo założył skromną firmę produkująca drewniane zabawki. Stopniowo rozwijał siebie i swoją działalność, a dziś stanowi niedościgniony wzór przedsiębiorczości, rozważnego rozmachu, niepodważalnej kompetencji i kryształowej uczciwości w mega interesach. Mnie po latach kierowania codziennością Polskiego Teatru Tańca pozostało doświadczenie we współpracy z tak trudnym partnerem jak Conrad Drzewiecki, praktyczne poznanie skomplikowanego mechanizmu międzynarodowego impresariatu, organizowanie tourneé krajowych i zagranicznych, panowanie nad dyscypliną i zespołowymi emocjami niełatwych na co dzień artystów baletu, kontakty z wieloma polskimi i cudzoziemskimi wybitnymi osobistościami tej dziedziny sztuki oraz wniknięcie w specyficzne cechy mentalności psychiki i wrażliwości ludzi tańca. 

• « poprz.
• nast. »