Przegląd nowości

„Król Ubu”, czyli operowy palimpsest (5)

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 02, kwiecień 2021 10:00

Honor polskiej premiery przypadł w udziale 6 listopada 1993 roku Teatrowi Wielkiemu w Łodzi, gdzie autorem inscenizacji był Lech Majewski, scenografii Franciszek Starowieyski, a kierownictwo muzyczne sprawował Antoni Wicherek5. Kluczowym pomysłem realizatorów było obdarzenie wszystkich postaci numerami, wskazującymi, że w świecie totalitarnym, jakim jawi się wizja Polski z tej opery, wszyscy są więźniami, a więc jest ona w istocie jednym wielkim obozem koncentracyjnym niczym szekspirowska Dania więzieniem.

Zresztą reżyser starał się uchwycić jak najwięcej paraleli z angielskim dramaturgiem, przydając tytułowej postaci rysów patologicznego okrutnika na miarę Ryszarda III. Z kolei Franciszek Starowieyski usiłował poprzez przerysowania i monstrualność nadać całości znamion groteski. I tak wojna polsko-rosyjska toczy się u stóp gigantycznych rozmiarów drewnianego konia (w warszawskiej Carmen, następnej wspólnej realizacji tej pary artystów, podobną rolę odegra potężnych rozmiarów byk), a na potrzeby wydarzeń, rozgrywających się u króla Wacława Bartnika, wzniesiono na scenie pasiekę.

Krytycy podkreślali szczególnie walory wokalne i aktorskie Wity Nikołajenko w roli Ubicy, której partnerował w charakterze scenicznego męża Andrzej Kostrzewski. Udany epizod en travesti jako królewicz Bolesław stworzyła rozpoczynająca dopiero karierę Joanna Woś. Szesnaście dni później doszło do premiery w Operze Krakowskiej. Przedstawienie muzycznie przygotowane zostało przez Ewę Michnik, a wyreżyserowane przez Krzysztofa Nazara posiadało niezwykle wartkie tempo i wykorzystywało efektowne rozwiązania techniczne jak platformy, przesuwające się ze statkiem, którym nadpływa Ubu ze swoją świtą, a w finale przemienionym w sanie służące ucieczce. 

• « poprz.
• nast. »