Przegląd nowości

„Król Ubu”, czyli operowy palimpsest (5)

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 02, kwiecień 2021 10:00

Jej twarz pokrywała biała szminka, dzięki czemu wyraźnie rysowały się zaznaczone na czarno oczy wraz z cieniami oraz ciemna peruka. Występująca w tej partii Karolina Sikora z dużą biegłością i techniczną swobodą wykonywała koloraturowe ozdobniki, stanowiące nawiązanie do osiemnastowiecznej konwencji obdarzania nimi postaci o nikczemnym charakterze. Z kolei przyboczni tytułowego Ubu tworzyli jakby galerię figur przeniesionych z panopticum, złożoną z transwestytów, kantorowskiego żołnierza, Bardiora noszącego gumową maskę,  jaką posługiwali się kidnaperzy i terroryści.

Ich dopełnienie stanowiła niema personifikacja śmierci pod postacią anarchistki z bombą. Kontrastował z nimi dwór króla Wacława z tragicznie upozowaną żoną Rozamundą oraz dziećmi: Bolesławem, Władysławem i Byczysławem w krótkich spodenkach, założonych na barwne pończochy. Atrybutem władzy monarszej okazywał się cylinder, zdzierany przez Ubu, a z zaznaczonymi konturami soborów noszony też przez Dwugłowego cara, którego świta odziana była w romantyczne paczki, skoro jedno ze stereotypowych wyobrażeń Rosji kojarzy ją z baletem.

Można było sobie życzyć, aby doszło do spotkania muzyki Krzysztofa Pendereckiego z osobowością Piotra Szulkina, czołowego reprezentanta nurtu kreacyjnego w filmie polskim przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego stulecia, a już w tym autora ekranowej wersji Króla Ubu,dla którego mogło to stanowić okazję do debiutu w operze, na gruncie której najlepiej sprawdzają się właśnie reżyserzy filmowi6. 

• « poprz.
• nast. »