Przegląd nowości

Opera „Farnaces” Antonia Vivaldiego w znakomitym wykonaniu zespołu I Barocchisti!

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 12, czerwiec 2012 04:32

Diego Fasolis jest muzykiem wszechstronnie wykształconym. Ukończył z wyróżnieniem cztery fakultety: organy, fortepian, śpiew oraz dyrygenturę. Od roku 1998 kieruje szwajcarskim zespołem instrumentów dawnych I Barocchisti. Ich najnowszym przedsięwzięciem jest rejestracja opery Farnaces [1] Antonia Vivaldiego w wersji z Ferrary z 1738 r., oznaczonej w katalogu Petera Ryoma numerem RV 711-G. Trzypłytowy album ukazał się w 2011 r. pod szyldem wytwórni Virgin Classics.

Farnaces to, wedle określenia weneckiego kompozytora, dramma per musica w trzech aktach. Autorem libretta jest Antonio Maria Lucchini [2]. Utwór miał swe prawykonanie 10 lutego 1727 r. w Teatro Sant’Angelo w mieście na wodzie. Odniósł na tyle duży sukces, że Vivaldiego poproszono o przygotowanie nowej wersji na następny sezon. Niedługo potem operę wystawiono w Pradze (1730 r.), Padwie (1731 r.), Mantui (1732 r.) oraz Treviso (1737 r.).

Opowieść o królu Pontu

Akcja Farnacesa rozgrywa się w 63 roku przed naszą erą w północno-wschodniej Azji Mniejszej, w Poncie, czyli starożytnej krainie, która stanowiła nadmorską część Kapadocji. Wojna między Rzymem a Pontem dobiega końca. W krótkim czasie Pont zostanie zamieniony w prowincję rzymską. Piotr Kamiński tak oto opisał pierwszy akt opery:

„Farnaces, król Pontu, syn sławnego Mitrydata, opiera się ofensywie Pompejusza. W obliczu beznadziejnego położenia swych wojsk rozkazuje swej żonie Tamiri, by przed nadejściem Rzymian zabiła syna i popełniła samobójstwo […]. Tamiri wzdraga się jednak przed wykonaniem rozkazu […]. W Poncie pojawia się flota Bereniki, matki Tamiri. Z nienawiści do Farnacesa, który zabił jej męża i porwał córkę, zawarła sojusz z Pompejuszem. Szlachetny Rzymianin udzielił schronienia w swym obozowisku Selindzie, siostrze Farnacesa, w której niezwłocznie zakochują się książę Gilade, sojusznik Bereniki […], oraz Aquilio, jeden z dowódców Pompejusza […]. Serce dziewczęcia skłania się ku Giladesowi, Selinda niczego nie stawia jednak wyżej niż obowiązki wobec brata w opałach […]. Niezdolna zabić własnego dziecka, Tamiri kryje je w piramidzie z grobowcami królów Pontu […], po czym zwraca puginał przeciwko sobie. Jej samobójstwu zapobiega Berenika, żądając zarazem od córki wyjawienia kryjówki wnuka, z zemsty pragnie go bowiem zamordować […]. Tamiri spodziewa się najgorszego […]. Pompejusz gotuje się do decydującego starcia […]” [3].

Nie zdradzając, co nastąpi dalej, mogę powiedzieć tylko tyle, że opera ma szczęśliwe zakończenie.

• « poprz.
• nast. »