GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowościInspiracje z Kosmosu
Strona 3 z 6
Czasem „ryczały krowy”, czasem „trąbiły słonie” albo „gdakały kury”. Bliżej kulminacji Iluzji pojawiły się typowe repetytywne zbitki dźwięków jak u późnego Kilara. Finał był raczej konwencjonalny – trzy wstępujące dźwięki gamy przedzielone pasażem harfy powoli zanikały aż do zupełnego wyciszenia.
Ogólny wniosek był taki, że do wykonania tej raczej minimalistycznej muzyki nie trzeba było angażować tak ogromnego aparatu orkiestrowego. Kolejna kompozycja Claudio Passilonga – Symphonic Dystopia, była przykładem muzyki skrajnie odmiennej.
Od samego początku usłyszeliśmy barwy wielkiej orkiestry w całym jej bogactwie brzmieniowym. Można by wyliczać asocjacje i podobieństwa poszczególnych zwrotów czy dźwiękowych kompleksów do Ognistego ptaka Strawińskiego, Morza Debussyego, dzieł Szymanowskiego czy nawet któregoś z poematów symfonicznych Mieczysława Karłowicza. Kompozytor zapowiedział, że jego utwór składa się z dwóch części, po tej pierwszej zdecydowanie impresjonistycznej, zaczęła się druga, jakby pisana przez zupełnie innego twórcę. Ją autor określił terminem „pułapki”. Tutaj bowiem feeria barw orkiestrowych ustąpiła miejsca zagraniom minimalistycznym przerywanym jakby głosami ptaków w wykonaniu fletów. Finał był konwencjonalnym powrotem do stylu początkowego. Trzecią pozycją był utwór Tomasza Szczepanika – Rumori. |
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |