Przegląd nowości

Dyktatura reżyserów

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 10, maj 2012 14:34

Podobną reakcję obserwowałem podczas przestawień w Bayreuth Tristana i Izoldy w 1999 roku wyreżyserowanego przez Heinera Müllera, który miał wizję umieszczenia akcji tego dramatu w pudełku, które w trzecim akcie przypominało wysypisko śmieci. Jeszcze dalej poszedł ostatnio w swoich twórczych „poszukiwaniach” Michał Znaniecki, który nie doszukawszy się w starej poczciwej Lukrecji Borgia duetu miłosnego sopranu z tenorem orzekł, że to pierwsza w dziejach „opera gejowska”.

Biednemu – kochającemu kobiety – Donizettiemu pewnie nigdy nawet przez myśl nie przemknęło, że zostanie prekursorem w tej dziedzinie! Jean-Pierre Ponnelle potrafił robić kapitalne przedstawienia, dzieł Mozarta szczególnie. Jednak reżyserując na Festiwalu w Salzburgu Don Giovanniego przedobrzył wymyślając symulację kopulacji głównego bohatera z Donną Elwirą. Skończyło się to wielką awanturą z naszą Teresą Żylis-Garą, która wyznała w jednym z wywiadów – Chciał byśmy z partnerem symulowali na scenie stosunek, co wydawało mi się wyjątkowo niesmaczne i wstrętne, więc kategorycznie odmówiłam! W konwencji filmu Planeta małp wystawiono w Monachium Rigoletto, bo podobno Książe jako szympans ma głębokie uzasadnienie psychologiczne. Tego typu przykłady można by mnożyć w nieskończoność!

Dobry nowoczesny teatr muzyczny

Czy to oznacza, że współczesna reżyseria jest nie do przyjęcia? Ależ nie! Znam wiele pięknych przedstawień operowych, którym działania reżyserskie dodały emocjonalnej głębi i uchroniły ją przed banałem, z czym niestety często mamy doczynienia. Wystarczy przywołać legendarnego niemieckiego reżysera Waltera Felsensteina, którego nowoczesne w kształcie i formie przedstawienia Otella czy Czarodziejskiego fletu przeszły do historii opery. Podobnie jest w przypadku Wielanda Wagnera, który dokonał rewolucji w sposobie reżyserii oper i dramatów Ryszarda Wagnera, co szybko stało się obowiązującym wzorcem w niemieckiej strefie językowej.

• « poprz.
• nast. »