Przegląd nowości

Dyktatura reżyserów

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 10, maj 2012 14:34

Kilka lat temu w monachijskiej Bayerische Staatsoper awanturą zakończyła się premiera Eugeniusza Oniegina Czajkowskiego w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego, który z głównego bohatera zrobił homoseksualistę, bo „wyczytał” to z życiorysu kompozytora, co zresztą nie jest żadną tajemnicą. Jedną z cech reżyserii Warlikowskiego jest gra na „prymitywnych skojarzeniach” – napisano po tej premierze.

Właśnie takie myślenie zaprezentował w warszawskiej Operze Narodowej w wyreżyserowanym przez siebie Don Carlosie, którego – w najlepszym razie – oceniano jako nieporozumienie. Niezbyt przychylne recenzje towarzyszyły też premierom Parsifala Wagnera i Króla Rogera Szymanowskiego wyreżyserowanych przez niego w Operze Paryskiej. Jednak zrealizowana przez niego w kwietniu 2007 roku Sprawa Makropulosa L. Janačka została okrzyknięta jednym z najważniejszych wydarzeń artystycznych ostatnich sezonów paryskiej Opera Bastille. Podobnie jak wystawiony przez niego w Brukseli Makbet Verdiego, który zyskał entuzjastyczne przyjęcie tak wśród krytyków, jak i publiczność.

Pamiętam zaskoczenie i długie buuu, nastawionej raczej na tradycję publiczności Opery Wiedeńskiej jak Hans Neuenfels wprowadził do swojej inscenizacji Proroka Meyerbeera odcięte głowy, jeżdżące po scenie trumny i zakonnice na wrotkach, oczywiście był też telewizor tyle że z lat pięćdziesiątych. Ależ to był dziwoląg, z trudem ratowali go znakomici śpiewacy z Domingiem na czele. Ten sam reżyser w 2010 roku zrealizował na festiwalu wagnerowskim w Bayreuth Lohengrina, którego akcja dzieje się w krainie myszy. Tak głośnej dezaprobaty dla tego co zrobił Neuenfels jeszcze w tym teatrze nie słyszałem.

• « poprz.
• nast. »