Przegląd nowości

43. Festival d’Ambronay czyli barokowe święto we Francji

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 06, październik 2022 20:49

Alarcón wykorzystuje ponad dwudziestu chórzystów z Chóru kameralnego Namur, którego jest szefem artystycznym, i dwunastu z nich powierza partie apostołów. W skład aparatu wykonawczego wchodzi jeszcze licząca dwudziestu pięciu muzyków orkiestra (grająca na dawnych i współczesnych instrumentach) i sześciu solistów. Wśród tych ostatnich wyróżnił się dysponujący gęsto nasyconym barytonem Andreas Wolf, który w roli Jezusa wywierał duże wrażenie świetnie brzmiącym na całej rozciągłości skali głosem i nie pozostawiającym nikogo obojętnym zaangażowaniem.

Bezbłędnie prezentowały się też sopranistki Mariana Flores (Maria-Magdalena), Ana Quitans (Matka Boska) i Julie Roset (Anioł), a także bas Victor Sicard (Święty Piotr) oraz mogący nieco rozczarowywać mało atrakcyjnym - choć przecież tym bardziej pasującym do partii Judasza - tenorem Mark Milhofer. Dzieło Alarcóna dzieli się wyraźnie na dwie części.

Pierwsza z nich, rozpoczynająca się wprowadzającą od razu publiczność w kontemplacyjny nastrój interwencją niewidocznego chóru żeńskiego, ma charakter linearnej i wzruszającej tajemniczymi klimatami opowieści. Druga zaś składa się z licznych dialogów pomiędzy wieloma postaciami, których śledzenie wymaga od słuchacza większej koncentracji i nie zawsze jest w stanie utrzymać uwagę w niesłabnącym napięciu. Niezależnie jednak od tego małego zastrzeżenia trzeba przyznać, że oratorium Alarcóna skutecznie przenosi odbiorców w znajdującą się gdzieś poza czasem i przestrzenią strefę wspólnotowego przeżywania sacrum, wypełnioną wszakże również głęboko ludzkimi emocjami. Dobrze się zatem stało, że zaraz po prawykonaniu w opactwie Ambronay, La Passione di Gesù zabrzmiało powtórnie, tym razem w genewskiej Victoria Hall. 

• « poprz.
• nast. »