Przegląd nowości

Niech będzie pochwalony

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 17, październik 2022 06:48

Tym razem to nie chrześcijańskie powitanie lub pozdrowienie, a zamiar dotyczący serialu Ojciec Mateusz. Nie jestem pewien, czy obejrzałem wszystkie 358 emitowanych dotąd, około 45 minutowych odcinków. Ojciec Mateusz w miarę upływu czasu zyskuje, czego nie zawsze można powiedzieć o innych serialach. Wspaniałe perypetie kryminalno – komediowe, wychodzące spod piór aż 7 scenarzystów, świetnie aranżowane odcinki reżyserowane na zmianę przez 7 reżyserów, wysokiej jakości zdjęcia autorstwa czterech operatorów zarówno plenerowe, jak i w licznych wnętrzach. 

To skomplikowane i trudne organizacyjnie przedsięwzięcie w sposób niezwykły promuje Sandomierz, gdzie rozgrywa się akcja, a wnętrza (kościół, parafia, komenda policji, liczne mieszkania poszczególnych postaci) udają tylko, że znajdują się w Sandomierzu, którego oglądając ten serial natychmiast ma się ochotę odwiedzić.

Najmocniejszą stroną Ojca Mateusza jest obsada aktorska. Rolę tytułową (a od czasu do czasu także obowiązki reżysera) powierzono Arturowi Żmijewskiemu. Zetknąłem się z tym – jak się wkrótce okazało – wybitnie utalentowanym aktorem, inteligentną i wszechstronnie wyedukowaną osobowością, a także przemiłym człowiekiem, już pod koniec lat osiemdziesiątych. Krzysztof Kolberger reżyserujący wtedy w Operze Wrocławskiej Krakowiaków i Górali przekonał mnie, aby do roli Bardosa zaangażować tego mało znanego wtedy aktora. Okazał się wspaniałym Bardosem, obok Maryli Rodowicz (Dorota), Tadeusza Pszonki (Stach) i Danuty Rinn (…Miechodmuch). Teraz po latach patrzę na dojrzałą już postać Ojca Mateusza zrośniętą z osobą Artura Żmijewskiego i martwię się, czym w przyszłości trzeba będzie zaćmić tę kreację, aby dalej posuwać się w swej scenicznej, filmowej i telewizyjnej misji aktorskiej. A tyle jeszcze przed nim…

Innego rodzaju zmartwienia dostarcza mi Kinga Preis w roli Natalii Borowik, gospodyni na plebanii. Będąc aktorką dysponowaną do co najmniej kilku rodzajów ról, postanowiła zagrać postać charakterystyczną o zacięciu komediowym. Wyszła z tego postać sztuczna zarówno w ruchach, mimice, jak i w tekście, jedynym napisanym niefortunnie spośród – poza tym – znakomicie skreślonych pozostałych dialogów. Niemal w każdym odcinku obserwuję, jak Kinga walczy z materią tej roli, mając w dodatku rywalkę w postaci Michałowej – (gospodyni księdza w „Klanie”), którą mistrzowsko kreuje Marta Lipińska.

• « poprz.
• nast. »