Przegląd nowości

O Stefanie Sutkowskim (1)

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 31, październik 2017 07:33

Wtedy też teatr Sutkowskiego rozpoczął częste występy zagraniczne, a nowe, mobilne zespoły, Polska Orkiestra Kameralna, Scena Mimów i cerkiewny chór Szurbaka stały się głównym „towarem eksportowym”. Z polskim programem renesansu i baroku zaproszono WOK na Holland Festival, z muzyką Telemanna na Festiwal Händlowski do Halle, Rossiniego – do jego rodzinnego Pesaro we Włoszech, a z przedstawieniem Elsnera na Berliner Festtage. 

POK pod dyrekcją Jerzego Maksymiuka koncertowała m.in. w Wielkiej Brytanii, we Włoszech, w NRD, RFN grając Jarzębskiego, Karłowicza, Bacewicz, Lutosławskiego, Góreckiego, Maksymiuka, nie mówiąc o Bachu, Händlu, Telemannie, Haydnie, Mozarcie, Rossinim. Pimpinona pokazano w Jugosławii, Rumunii, Bułgarii, na Węgrzech, we Włoszech i w Hiszpanii, i na renomowanym festiwalu w szwajcarskim Montreux-Vevey; w USA zaś – opery Kurpińskiego i Kamieńskiego, współczesne pantomimy Maksymiuka i Blocha (Zwierciadło i Głos milczenia)i barokowe opery włoskie, m.in. na festiwalu w Newport (dwukrotnie), skąd przywieziono bardzo przychylną recenzję słynnego krytyka Harolda Schonberga w „New York Times'ie”. Coraz chętniej przyjmowała WOK Francja. Wszędzie do włoskiego i niemieckiego repertuaru dołączano muzykę polską i dawne polskie opery. Zespół Muzyki Cerkiewnej ks. Szurbaka śpiewał m.in. w Finlandii i Brazylii. Ich płyt przemycanych do Związku Radzieckiego słuchano tam przy wódce, po kryjomu (do czasu „pieriestrojki” muzyka cerkiewna w ZSRR była zakazana). Wszystko to razem kształtowało niejako mimochodem wizerunek kultury polskiej w świecie - zakorzenionej w europejskiej przeszłości, ludowej i wytwornej zarazem, odrębnej, a jednocześnie uniwersalnej. Niejako dla równowagi tych zagranicznych peregrynacji, Sutkowski we wrześniu 1979 roku urządził krajowy festiwal Muzyka staropolska w zabytkach Warszawy. Ad hymnos, ad cantus. Łaciński tytuł „do hymnów, do pieśni” pochodził z wokalno-instrumentalnego utworu Szarzyńskiego i jego sens był symboliczny. Zapraszał słuchaczy do poznawania tak słabo dotąd przyswojonej rodzimej twórczości, i badaczy, by nie ustawali w poszukiwaniach. Festiwal stał się dorocznym i toczył – z kilkuletnią przerwą spowodowaną brakiem funduszy - do roku 2008.

• « poprz.
• nast. »