Przegląd nowości

42. Festival d’Ambronay (drugi weekend)

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 03, październik 2021 09:10

Ich pozbawionym giętkości i finezji frazom brakowało żarliwości wiary, duchowego uniesienia i szlachetnego dostojeństwa. Przyczyniały się też do tego negatywnie problemy natury technicznej: na przykład skracane o drobne wartości nuty czy rozmyte z powodu braku precyzji szybkie przebiegi (na przykład Hosanna in excelsis!), pozbawiające kontrapunktu niezbędnej przejrzystości.

I choć w niektórych fragmentach pojawiały się w chórze pozytywne elementy, jak chociażby spójne i ładnie zabarwione brzmienie wszystkich głosów (Qui tollis peccata mundi), to przecież w żadnym stopniu nie ratowało to tej powierzchownej interpretacji, cierpiącej również z powodu niewystarczająco sprężystej gry orkiestry (nie wspominając już o kiksach trąbki naturalnej).

Z kolei najsłabszym ogniwem obsady solistów okazał się być śpiewający płaskim i pozbawionym jakiejkolwiek ekspresji tenorem Vincent Lièvre-Picard, mający nawet problem z konsekwentnym pokonywaniem kolejnych interwałów. Pomimo jednak różnego typu ułomności omawianej realizacji, podobać się mogły głosy sopranistek Hélène Walter i Clarisse Dalles oraz - w niektórych sekwencjach - basa Floriana Hillego. Wszakże tak naprawdę jedyna magiczna chwila, wywołująca u odbiorców szczere wzruszenie, nastąpiła wraz z interwencją Lucile Richardot. Piękna barwa jej altu w całej rozciągłości tessytury, finezyjne frazowanie i subtelne dozowanie dynamiki w połączeniu z sugestywnym podawaniem autentycznie przeżywanego tekstu uczyniły z Agnus Dei najbardziej poruszający fragment całego wykonania.

                                                                        Leszek Bernat

• « poprz.
• nast. »