Przegląd nowości

Czarna maska, albo dolnośląska arka Noego (4)

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 01, kwiecień 2021 10:00

Rozlegające się pod koniec monologu Benigny solo altowe Mors stupebit, a później wspomniane chóralne Dies irae (obydwa zaczerpnięte z Polskiego Requiem samego Pendereckiego), stanowią przytoczenie wewnętrznych głosów osób dramatu lub odautorski komentarz. Wcześniej, wraz ze spóźnionym nadejściem kompozytora Hadanka, autora Te Deum, wprowadzony zostaje inny autocytat, a mianowicie otwierający utwór Pendereckiego tego gatunku.

Główny motyw przewodni – czarnej maski-tańca śmierci – po raz pierwszy pojawiający się jako ostinato w niskich rejestrach dętych drewnianych i blaszanych, zaraz po perkusyjnym preludium, następnie powraca regularnie na przestrzeni całej opery, pod jej koniec w formie augmentacji.

Dramaturgia muzyczna opery rozwija się na zasadzie crescenda, a więc nieustannej eskalacji napięcia. Rozbudowany monolog Benigny, w którym dokonuje ona wobec Perla swoistej spowiedzi, przypada na punkt złotego podziału. Wypełniają go sonorystyczne figuracje, charakteryzujące się dużymi przeskokami interwałowymi. Podobny sposób prowadzenia głosu daje znać o sobie również w partii jej powiernicy Róży. W kulminacyjnym momencie rozlegają się znane z Magnificatu chóralne glissanda, a także, niczym w Kosmogonii, bezpośrednio poprzedzające zakończenie klastery o nieokreślonej wysokości. 

• « poprz.
• nast. »