Przegląd nowości

Opowieść nowojorska

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 06, październik 2014 23:58

Tego wszystkiego nie ma w muzyce Eötvösa i musimy uwierzyć bohaterowi na słowo, dosłownie, gdyż zawiera się to wyłącznie w jego werbalnej wypowiedzi. Połączenie wspomnianych sfer jest nieco pretensjonalne i w złym guście, na miarę wyobrażeń z kręgu New Age i związanej z nim pop kultury. We wrocławskiej inscenizacji przybiera postać rozświetlonych stopni music-hallu, na których pojawiają się ikony amerykańskiej sztuki z tego kręgu (udało mi się rozpoznać jedynie mistrza olimpijskiego w pływaniu Marka Spitza oraz Gene’a Kelly), przy czym wydaje mi się, że ten efekt powinien pojawić się raz i na krótko, być może jako rodzaj apoteozy, najlepiej finałowej, by wywołać pioronujące wrażenie.

Wielokrotnie powtórzony i dłużej utrzymany, bardzo szybko się opatruje i wyczerpuje swą moc, a poza tym obnaża całą swą kiczowatość, choć w sztuce ponowoczesnej to pojęcie ponoć się całkowicie zdezaktualizowało i nie ma już dla niego miejsca. Dotyczy to także grafomańskich, pseudopoetyckich porównań, licznie pojawiających się w samym tekście. W wyświetlanym polskim tłumaczeniu ocenzurowano wszelkie werbalne obscena, wykropkowując je, jakby od dawna nie stanowiły one integralnego składnika literackiej ekspresji, a na dodatek padają one w śpiewie, a więc nieco śmieszy to przesadne asekuranctwo. Bardzo powściągliwa, by nie powiedzieć lękliwa, jest również strona inscenizacyjna (reż. András Almási Tóth, dek. Krisztina Lisztopad, kost. Małgorzata Słoniowska). Jest ona ściśle „zamajtkowana” i bynajmniej nie mam na myśli, iż postacie często występują w bieliźnie, obscenizm bowiem nie musi polegać na stopniu obnażenia, ale ogólną atmosferę pruderyjnej powściągliwości.

• « poprz.
• nast. »