Przegląd nowości

Martha Argerich – komplet nagrań w duecie z Gidonem Kremerem i Miszą Majskim!

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 18, maj 2012 06:54

Następnie kameraliści wzięli na warsztat dzieła Ludwika van Beethovena. Dwie płyty powstały w różnym czasie i w różnych miejscach; pierwsza w Brukseli w kwietniu 1990 r., druga zaś – w Amsterdamie w grudniu 1992 r. Prócz pięciu sonat na fortepian i wiolonczelę, które stanowią żelazny repertuar wiolonczelowy, usłyszymy na nich utwory mniej znane, a mimo to także piękne: Dwanaście wariacji na temat arii „Dziewczyna lub młoda kobieta” z opery „Czarodziejski flet” Mozarta op. 66, Siedem wariacji na temat duetu „Dla mężczyzn, którzy kochają” z opery „Czarodziejski flet” Mozarta WoO 46 oraz Dwanaście wariacji na temat z oratorium „Juda Machabeusz” Haendela WoO 45. Zamieszczone na dwu krążkach interpretacje są przejawem kunsztu łączenia Beethovenowskiej porywczości z głębokim liryzmem. Znów zachwyca śpiewność, przejrzystość planów (której bez posłuchania płyty najprawdopodobniej nie bylibyśmy w stanie sobie wyobrazić), jasność dźwięku, niebywała lekkość artykulacji oraz mistrzowska precyzja w budowaniu dramaturgii. Artyści grają z werwą, zachowując elegancję i dbając o piękno brzmienia. Choć lubią zmieniać tempo, prowadzą dialog w sposób bardzo naturalny; traktują oba instrumenty równorzędnie i znakomicie się uzupełniają. Jedynym minusem tego wydania są błędy w długościach utworów sygnalizowanych na rewersie koperty. Tak czy owak, w mojej opinii jest to najciekawsza propozycja tych sonat (i wariacji) – biorąc pod uwagę wykonania na instrumentach współczesnych – jaka jest dostępna na płytach.

Po Beethovenie przyszła kolej na zmierzenie się z kompozycjami Roberta Schumanna, podobnie jak w przypadku współpracy Argerich z Kremerem. Na płycie usłyszymy nie tylko utwory na wiolonczelę i fortepian, ale też Koncert a-moll op. 129, w którym Majski gra partię solową oraz dyryguje zespołem Orpheus Chamber Orchestra. Wśród dzieł kameralnych znalazły się miniatury zaaranżowane na wiolonczelę i fortepian, które Schumann napisał oryginalnie na róg i fortepian, obój i fortepian oraz altówkę i fortepian: Adagio i Allegro op. 70, Nie spiesząc ze zbioru Trzy romanse op. 94 oraz Nie spiesząc (w aranżacji Majskiego) ze zbioru Obrazki z bajki op. 113. Poza tym kameraliści interpretują Trzy Fantasiestücke op. 73 (cykl na klarnet i fortepian z możliwością wykonywania partii klarnetu przez skrzypce lub wiolonczelę) oraz Pięć utworów w stylu ludowym na fortepian i wiolonczelę op. 102. Dwie ostatnie kompozycje zostały nagrane przez Majskiego również w roku 1984 dla Philipsa, w niemalże identycznych tempach. Tymczasem rejestracji dla DGG dokonano w marcu 1997 r. w Nowym Jorku (koncert) oraz w grudniu 1999 r. w Brukseli (utwory kameralne).

• « poprz.
• nast. »