Przegląd nowości

„Hugonoci” Meyerbeera w Opéra du Rhin w Strasburgu

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 01, kwiecień 2012 18:18

Tylko w samych superlatywach można także mówić o wokalnej stronie występu polskiego artysty, którego ujmujący urodą, głębokim, szlachetnym i gęsto nasyconym brzmieniem, a w dodatku imponujący wyrównaniem barwy i rejestrów oraz prowadzony z niebywałą kulturą muzyczną bas jest doprawdy rzadko spotykanym zjawiskiem. Krótko mówiąc: to wybitna i na pewno ważna w karierze Śmiłka rola.  

Hugonoci to opera o potężnych rozmiarach, trwająca niemalże pięć godzin, bo autorzy tej inscenizacji szczęśliwie zrezygnowali z dokonywania jakichkolwiek skrótów. Jeśli jednak pomimo tego uwaga widzów jest utrzymywana w stałej czujności i jeśli nie ma w omawianej realizacji żadnych dłużyzn, to dzieje się tak w dużej mierze dzięki stojącemu na czele Orchestre Philharmonique de Strasbourg i dbającemu o idealne współbrzmienie całego aparatu wykonawczego włoskiemu dyrygentowi Daniele Callegariemu. Duża ekspresja i dramatyczny nerw w połączeniu z umiejętnością eksponowania złożoności i bogactwa myśli muzycznych partytury Meyerbeera nadają całemu przedstawieniu odpowiedni rytm i dynamikę, pozwalając też interesująco synchronizować plany fabuły dramatu i muzyki.

Przy czym przejrzysta konstrukcja i formalne zdyscyplinowanie tej interpretacji nie pozbawiają jej w żadnym momencie udzielającego się zapału i olśniewającego blasku, mistrzowskiego odkrywania narastających napięć i lirycznych wyciszeń, płynnego przeplatania paroksyzmów dźwiękowych (zwłaszcza w scenach zbiorowych) z intymnym klimatem miłosnych wyznań. Doprawdy nieczęsto się zdarza, aby podparta wysokiej klasy profesjonalizmem dyrygenta - ale także i jego artystyczną intuicją - sztuka organizacji przestrzeni dźwiękowej pozostawała w tak głębokiej symbiozie z przemawiającym do współczesnego odbiorcy językiem teatralnym reżysera, jak to ma właśnie miejsce w przypadku przeprowadzanej w Strasbourgu rehabilitacji tej jednej z ciekawszych pozycji francuskiego gatunku grand opéra.

                                                                                       Leszek Bernat

• « poprz.
• nast. »