Pożegnanie Franka

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 10, luty 2020 06:49

Pietras Sławomir

Jak codziennie wyszedł na wrocławskich Krzykach po poranne zakupy. Po powrocie źle się poczuł. Pogotowie, szpital, koronarografia i popołudniu już nie żył. Franciszek Knapik – jeden z najwybitniejszych polskich tancerzy drugiej połowy ubiegłego stulecia.

Jego edukacja baletowa związana była z Bytomiem i Poznaniem. Tam otrzymał pierwszy angaż w zespole Conrada Drzewieckiego w Teatrze Wielkim, gdzie wkrótce został solistą, partnerem wybitnej tancerki charakterystycznej Teresy Kujawy, przyjacielem, inspiratorem wielu jej konceptów choreograficznych, a później mężem. Byli wspaniałą, niezwykle barwną, pełną artystycznego uroku parą zarówno w życiu, jak i na scenie. W jej choreografiach Franciszek był niezapomnianym bohaterem baletów Rzeźby mistrza Piotra, Spartakus, Noce w ogrodach Hiszpanii, Coppelia, Kopciuszek, Polonia, Miłość Orfeusza, Ad libitum, Goya, Mity, Harnasie. Tańczył również czołowe partie w pracach innych choreografów: Jezioro łabędzie (Drzewiecki), Giselle (Jerszowa), Gajane (Eifman), Quattro movimenti (Wesołowski).

Jego kariera prowadziła przez Teatr Wielki w Poznaniu, Operę Wrocławską, Polski Teatr Tańca, Teatr Wielki w Łodzi i Operę Narodową. Jednak najcenniejsze dokonania baletowe tego artysty kojarzone są z Wrocławiem. Tutaj zamieszkał w roku 1970, a z nadodrzańskim pejzażem związał na stałe zarówno swą sztukę, jak i osobowość, lubianą i cenioną zwłaszcza w środowisku artystycznym. Stąd odbywał częste podróże w rodzinne strony do Jelenia, miejscowości nad Czarną Przemszą, niedaleko jej ujścia do Wisły w okolicach Oświęcimia. Uwielbiał opowiadać, jak jego ojciec zakłopotany dziecięcą ruchliwością muzykalnego syna wyczytał w gazecie anons o naborze 10-letnich kandydatów do szkoły baletowej w Bytomiu. Umieścił tam Franciszka w internacie, ale na kolejnych wywiadówkach domagał się potwierdzenia, że chwalony za postępy w nauce uczeń będzie mógł w przyszłości występować w cyrku.

Śmierć Franka jest dla nas dotkliwym ciosem. W życiu artysty baletu wszystko trwa krótko; dzieciństwo, młodość, kariera, często również szczęście osobiste. To ostatnie państwu Knapikom dopisywało niezmiennie przez długie lata tego udanego związku. Ich potomstwem były Jej wspaniałe choreografie i Jego wybitne role. Przez całe życie otaczało ich grono wiernych, kochających przyjaciół.

• « poprz.
• nast. »