Do czego służą oklaski

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 04, maj 2015 07:22

Pietras Sławomir

Generalnie służą do zamanifestowania aprobaty lub dezaprobaty. Klaszczemy po zakończeniu czyjegoś przemówienia, a nawet podczas jego trwania, na znak zgody z jego treścią, lub wyrażanych w nim poglądów. W teatrze bijemy brawa jeśli spektakl nam się podoba, a występujący artyści wzbudzili dostateczną sympatię. Bijemy brawa podczas koncertów, występów kabaretowych, manifestacji politycznych, imprez sportowych, nabożeństw kościelnych, a ostatnio nawet podczas niektórych pogrzebów, kiedy wyprowadzają jakiegoś wybitnie szanowanego nieboszczyka, który i tak owacji słyszeć nie może.

Trudno dokładnie skodyfikować zasady i okazje do klaskania. W czasach mojej warszawskiej dyrekcji często przychodził ze swą świtą do Teatru Wielkiego charyzmatyczny wówczas premier, człowiek obyty, uroczy i ujmująco dowcipny. Pewnego razu z jakiejś międzynarodowej okazji graliśmy uroczysty koncert z symfonią złożoną z czterech części. Na wszelki wypadek zręcznie wplotłem przy powitaniu informację, że symfonię oklaskuje się dopiero po jej całkowitym zakończeniu, a nie – broń Boże – po każdej części. Powiedziałem to dlatego, że publiczność zapatrzona w lożę rządową, gotowa jest klaskać zawsze wtedy, kiedy przywódcy, zresztą nie tylko w teatrze. Słusznie i naukowo – oświadczył premier – i po chwili rozpoczęliśmy symfonię.

Jakież było moje zdumienie, kiedy po pierwszej części szef rządu pierwszy zaczął bić brawo, a po nim cała widownia. To samo powtórzyło się po drugiej i trzeciej części dzieła, ze wstydem wobec wielu siedzących na widowni cudzoziemców. Zapytany później, dlaczego wzniecił przedwczesne owację, odparł rozbrajająco: ależ mnie ta muzyka zachwyciła już od pierwszych taktów i po prostu nie mogłem się powstrzymać!

Kilkakrotnie zetknąłem się z oklaskami wyrażającymi niechęć, dezaprobatę, niezadowolenie i protest. Któryś z moich następców poprosił mnie do Sal Redutowych Opery Narodowej o wygłoszenie laudacji poświęconej Marii Callas. Niestety przede mną niemiłosiernie długo ględziło kilku innych mówców, warszawskie śpiewaczki z różnym efektem usiłowały śpiewać repertuar greckiej divy, a mnie – zapewne chcąc uhonorować – umieszczono na samym końcu sążnistej manifestacji.

• « poprz.
• nast. »