Maggio Musicale w Turynie i Florencji

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 18, maj 2015 00:01

Pietras Sławomir

Turyn – gdyby nie patrzeć z perspektywy Całunu, Juventusu i Fiata – można by porównać do Łodzi. Jest miastem o wiele piękniejszym, ale niemal wszystkie włoskie miasta są piękniejsze od polskich. Gdyby jednak znalazły się pieniądze na rewitalizację Łodzi i jej secesji, zabytkowej infrastruktury przemysłowej, terenów zielonych (podobno największa w Polsce powierzchnia parków miejskich) a zwłaszcza potencjału kultury, nauki i sportu, to kto wie…

Myślałem o tym spacerując po wiosennym Turynie przed premierą opery Vincenzo Belliniego Purytanie w tamtejszym Teatro Reggio. Nie w tym, w którym grano to dzieło już w roku 1841, wkrótce po śmierci Belliniego. Zbombardowane przez aliantów pod koniec ostatniej wojny stare Teatro Reggio było dumą Piemontu. Legenda głosi, że podczas jednego z nalotów dawano Turandot z wielkim sopranem Giną Cigną. Oczarowani jej potęgą głosu melomani nie usłyszeli podobno bombardowania i ocknęli się dopiero po zakończeniu II aktu.

Począwszy od kwietnia 1973 roku Turyn zafundował sobie nową siedzibę Opery, wspaniały, nowoczesny gmach. Jego inauguracja przeszła do historii jako skandal premiery Nieszporów sycylijskich Verdiego, w której klęskę debiutu reżyserskiego poniosła Maria Callas do spółki z Giuseppe di Stefano mimo, iż w obsadzie była Raina Kabaivanska i Gianni Raimondi, a choreografię firmował Serge Lifar (z Wojtkiem Wiesiołłowskim jako solistą).

O powodzeniu oper Belliniego niezmiennie decydują mistrzowie bel canto. W Turynie była to Olga Peretyatko (Elwira), koloratura podobna w technice śpiewu do Aleksandry Kurzak, urodziwa i utalentowana scenicznie, ale nie o tak pięknym głosie. Karkołomną partię Artura zaśpiewał młody, przystojny i rewelacyjny wokalnie Dimitri Korchak. Nad sztuką tego artysty nie będę się dłużej rozwodził, aby nie ranić serc grona polskich wielbicielek peruwiańskiego tenora Juana Diego Floreza, wyżej stawiając aktualną formę młodego Rosjanina. Podobało się dyrygowanie Michela Mariottiego, reżyseria Fabio Ceresa, ale nie wszystkim scenografia Tiziano Santiego.

• « poprz.
• nast. »