Przegląd nowości

Muzyczne „afrodyzjaki”

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 25, październik 2021 17:51

Dyrygent ze swojej strony skupił się w akompaniamencie na utrzymaniu klasycystycznego decorum, a co za tym idzie pewnej powściągliwości oraz dbałości o należyte wyważenie proporcji, przywracając w ten sposób element estetycznej równowagi. Żałować jedynie należy, że interpretacja ta nie została utrwalona, wniosła bowiem nowe wartości do recepcji tego dzieła. Ram dla Janiewicza dostarczyła muzyka Karola Szymanowskiego.

Na początek zabrzmiała Etiuda b-moll op. 4 nr 3 w orkiestrowym opracowaniu Grzegorza Fitelberga. Marcin Nałęcz-Niesiołowski, prowadzący krakowskich filharmoników, stopniując dramaturgię tej miniatury dążył do kulminacji zaznaczonej dodatkowo poprzez wejście perkusji, by następnie rozładować powstałe napięcie w eterycznym pianissimo tam-tamu i smyczków. Korzeń mandragory, w kształcie którego dopatrywano się podobizny człowieka, to już afrodyzjak w dosłownym tego słowa znaczeniu.

Stanie się on osią intrygi fabularnej intermezza Leona Schillera i Ryszarda Bolesławskiego (po wyjeździe z kraju nakręci w Hollywood filmy z Gretą Garbo i Marleną Dietrich), w znacznej mierze utrzymanego w konwencji commedii dell’arte. A zatem Mandragora op. 43 to nietypowe opus w twórczości Szymanowskiego. Decydując się na napisanie muzyki bezsprzecznie użytkowej, kompozytor postanowił uciec się do pastiszu, w którym autor ukrywa się za obcymi stylistykami (strategia ta przypomina nieco podobne utwory Ottorino Respighiego, zestawiającego opracowania muzyki Rossiniego w balecie Czarodziejski sklepik oraz w suicie zatytułowanej od nazwiska twórcy pierwowzorów, a także miniatur klawesynowych różnych kompozytorów w Ptakach). 

• « poprz.
• nast. »