GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowościGenius loci, genius musicæ
Strona 2 z 4
Również Joanna Wnuk-Nazarowa odwołała się do tego obyczaju, wprowadzając scenę baletową, rozgrywającą się w obozie Germanów i poprzedzającą pierwsze wejście Rytygera. Oryginalnym posunięciem jawi się obsadzenie tytułowej, pozytywnej postaci głosem średnim – mezzosopranem o altowym zapleczu – a jej dwórki – Panny, wysokim, sopranem, co stanowi odwrócenie konwencji panujących w dziewiętnastowiecznej operze włoskiej.
Partie wokalne: Wandy, Panny i Rytygera wyróżniają się rozległym ambitusem i częstymi przeskokami interwałowymi, stawiającymi przed śpiewakami nie lada wyzwania techniczne, otwierając przy tym znaczne pole do zaprezentowania wirtuozowskich umiejętności.
Szczególnie istotna rola przypada chórowi, operującemu szeroką skalą środków artykulacyjnych, od czystych wokaliz poczynając, poprzez recytacje, na jękach, westchnieniach, jękach, glisandach i dźwiękach o nieokreślonej wysokości kończąc (dosłownie, w finale, na tle których Rytyger deklamuje odstąpienie od oblężenia grodu Kraka). W jego partii oraz orkiestrowej pojawiają się też brzmienia klasterowe, oparte na wiązkach i płaszczyznach dźwiękowych. Z kolei dramatyzm narracyjno-sytuacyjny przejawia się w wielokrotnie powracających, obsesyjnych motywach ostinatowych, a także tremolach instrumentalno-wokalnych. Co jakiś czas rozlega się w tle suchy dźwięk grzechotek, mogących budzić skojarzenia z dalekowschodnimi widowiskami sceniczno-muzycznymi. W sumie mamy do czynienia z bardzo indywidualną partyturą, wzbogacającą nie tylko polski współczesny repertuar operowy. |
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |