Przegląd nowości

Historia stworzenia według Miltona i Pendereckiego (3)

Szczegóły

Opublikowano: środa, 31, marzec 2021 10:00

Najwięcej dawnego, czyli sonorystycznego Pendereckiego dosłuchać się można w partii chóru, który w niektórych ustępach rytmicznie skanduje, towarzysząc wyprawie szatańskiej drużyny, czy dyszy, ilustrując w ten sposób ożywienie Adama. Pojawiają się też znane, chociażby z Magnificatu, glissanda, kiedy Grzech karmi małe monstra, zrodzone ze związku z Szatanem, a niektóre ustępy partytury z jego udziałem kształtowane są ad libitum. Z kolei w partii orkiestry dają znać o sobie liczne ostinata, odnoszące się do sfery piekielnej, a także od czasu do czasu brzmienia klasterowe oraz dźwięki o nieokreślonej wysokości.

Całość wieńczy durowy akord D, ulubiony efekt kompozytora, wcześniej występujący już w sonorystycznych: orkiestrowej Polimorfii oraz chóralnym Stabat Mater, włączonym do Pasji wg św. Łukasza, która, jako całość, również przybiera tego rodzaju zakończenie.

Prapremierowa inscenizacja została następnie przeniesiona do mediolańskiej La Scali w 1979 roku, w której przedstawienia poprowadził sam kompozytor. Charakterystycznym elementem scenografii były zawieszone po obydwu bokach sceny ogromne klatki, w których umieszczono powiększony chór, komentujący, lub dostarczający efektów dźwiękowych, a więc nieprzynależny bezpośrednio do unaocznionej akcji. Z kolei świetlistość rajskich wizji uzyskano za sprawą opuszczanej kopuły z przeźroczystych płytek, odbijających światło. 

• « poprz.
• nast. »