Przegląd nowości

„Tristan i Izolda” w Opéra national du Rhin w Strasburgu

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 29, marzec 2015 12:13

Oznacza to, iż tytułowi protagoniści tracą swoje symboliczne znaczenie stając się postaciami o aż do bólu ludzkim wymiarze. Cierpią, pozwalają widzowi na odnajdywanie w ich losie jego własnych przeżyć i doświadczeń, przypominają o tym, że możemy w ich historii dopatrywać się autobiograficznych wątków związanych z miłosnymi przejściami samego kompozytora i jego niemożliwego do spełnienia uczucia w stosunku do Mathilde Wesendonck.

Dlatego McDonald przenosi tę historię - opartą o pochodzącą z dwunastego wieku legendę celtycką - do lat czterdziestych ubiegłego wieku. Przyznaje, że w budowaniu swej scenicznej wizji szukał inspiracji w sztuce filmowej: na przykład ciemny i naznaczony fatalizmem oraz nieustającym cierpieniem klimat zasugerował mu melodramat Neila Jordana „Koniec romansu”, a atmosfery prowadzenia nieustającego dialogu miłosnego szukał nawet w melodramacie szpiegowskim Hitchcocka „Osławiona”.

Jednak reżyser wyraźnie myślał nie tylko o plastycznej konkretyzacji treści opery, ale również o stronie praktycznej swej realizacji. Zapewne z tego powodu, chcąc uniknąć sytuacji, w której tytułowi kochankowie czuliby się zagubieni na dużej powierzchni scenicznej, starał się znacznie ograniczyć wizualną przestrzeń. I tak oto akt pierwszy rozgrywa się w scenografii ukazującej kładki i zardzewiałe schody jakiegoś starego i zniszczonego już statku.

• « poprz.
• nast. »