Przegląd nowości

„Eliasz” Helmutha Rillinga

Szczegóły

Opublikowano: środa, 12, listopad 2014 16:50

Orkiestra i Chór Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Helmutha Rillinga wraz z solistami wykonali wielkie dzieło wokalno-instrumentalne Felixa Mendelssohna – Oratorium Eliasz op. 70. Koncert został gorąco przyjęty przez publiczność z racji swego romantycznego rozmachu, bogactwa melodycznego, siły brzmienia w momentach patetycznych i wzruszającej delikatności w epizodach lirycznych. Pokrewieństwo Eliasza z najsłynniejszym bodaj oratorium opartym na Starym Testamencie – Mesjaszu Haendla jest tutaj dostrzegalne, zresztą pierwsze wykonanie dzieła Mendelssohna odbyło się nie w Niemczech lecz w Anglii, w Birmingham, 26 sierpnia 1846 roku. Istnieją też dwie wersje libretta Eliasza, w języku niemieckim i angielskim. „Brytyjskość” oratorium słychać w prostej, rytmicznej konstrukcji kilku sekwencji chóralnych, ale charakterystyczny styl symfoniki Mendelssohnowskiej, rodem ze Snu nocy letniej, został zachowany, zwłaszcza w ornamentyce, którą tworzą instrumenty dęte drewniane.

Helmuth Rilling zadbał o właściwe brzmienie orkiestry i jej w pełni romantyczne, a nie barokowe brzmienie. Służyło temu również specyficzne ustawienie instrumentalistów na estradzie z altówkami po prawej stronie. Pierwsze akordy oratorium poprzedzające inwokację Eliasza, były natomiast – może to czysty przypadek – akordami wstępnymi Franciszka Schuberta z jego słynnej pieśni Śmierć i dziewczyna, wykorzystane także w nazwanym tak samo Kwartecie smyczkowym. Czyżby Mendelssohn świadomie zapożyczył od Schuberta ten motyw, powtarzając go zresztą dwukrotnie przed solowymi wejściami Eliasza? O ile do brzmienia samej orkiestry nie można było mieć zastrzeżeń, to chór w sekwencjach tutti i forte nie budował monumentalnego wrażenia. Może po prostu był zbyt skąpy wobec zamierzeń kompozytora. Podczas brytyjskiego prawykonania w oratorium brał udział 300-osobowy chór, złożony po części ze śpiewaków przybyłych z Londynu.

• « poprz.
• nast. »