Przegląd nowości

„Kleopatra” Masseneta w Opéra de Marseille

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 25, czerwiec 2013 14:45

Powiedzmy zatem od razu, że to przekonany o jej walorach szef muzyczny Orchestre Philharmonique de l’Opéra de Marseille, Lawrence Foster, czuwa nad tym, aby uwydatnić piękno tej muzyki, która zawiera strony o nadzwyczajnej sile emocjonalnego wyrazu. Niewątpliwie najmocniejszym pod względem ekspresji epizodem, łączącym zmysłowość z żarliwością czy kołysankę z rodzajem uwodzicielskiego, a ostatniego już tańca jest finałowa scena śmierci tytułowej bohaterki. Również muzyczna atmosfera przypisana śmierci Marka Antoniusza nie może pozostawić obojętnym i z kolei nasuwa skojarzenia z finałową sceną z Werthera. Ale fragmentów świadczących o mistrzostwie Masseneta jest w tej partyturze o wiele więcej, począwszy od preludium z pierwszego aktu, kiedy to kompozytor wytwarza wojenną i brutalną atmosferę, jakby dla przypomnienia, że tak zwany „pokój” w wydaniu rzymskim opierał się na podbiciu i upokorzeniu innych ludów.

Z kolei poprzedzone brzmieniem zwycięskich fanfar wejście Marka Antoniusza ustępuje miejsca schromatyzowanej muzyce o czarującym zabarwieniu wraz z pojawieniem się Kleopatry. Wreszcie to prawda, że akt trzeci rozpoczynają tańce Syryjek, Chaldelczyjek i Amazonek utrzymane w dość banalnym stylu, respektujące wymuszony przez panujące wówczas konwencje styl, ale przecież już namiętne tańce Lidyjek, a zaraz potem dzikie i frapująco brzmiące tańce Scytyjek, przykuwają uwagę zaskoczonych ich oryginalnością słuchaczy.

Pod względem wokalnym Opera w Marsylii zapewniła tej nowej i od dawna już oczekiwanej realizacji dość wyrównaną - z jednym wyjątkiem - obsadę wykonawczą. Partię tytułową śpiewa z dużym zaangażowaniem dobrze tutaj znana i ceniona mezzosopranistka Béatrice Uria-Monzon, wiarygodna jako wyniosła, dumna i manipulująca mężczyznami, a przecież w finale tak bardzo ludzka i po kobiecemu wrażliwa królowa Egiptu.

• « poprz.
• nast. »