Przegląd nowości

Otello i Jago – operowe studium zazdrości i zawiści

Szczegóły

Opublikowano: środa, 27, marzec 2013 15:11

Szekspirowski Otello stał się ucieleśnieniem zazdrości, natomiast Jago, zwłaszcza w ujęciu Arriga Boito i Giuseppe Verdiego, zaślepiającej zawiści. Wyznaje bowiem wiarę w boga, skrojonego na własną, człowieczą miarę, a więc okrutnego niczym on sam. Jak starowina kościołowi zawierza,/tak ja ku złu zmierzam, (…) A co potem? Potem? Śmierć i nicość!!!!. Ten słynny ustęp z opery, zwany Credem Jagona, wprowadził Boito, a w muzykę oprawił Verdi. We wrocławskiej wersji scenicznej jego szydercza wymowa została jeszcze dodatkowo wzmocniona, skoro śpiewane jest na tle płomienistego krzyża, a bohater dwukrotnie rozpościera ramiona na podobieństwo Ukrzyżowanego.

Przedstawienie Otella w inscenizacji Michała Znanieckiego dojrzało i okrzepło od czasu swojej premiery przed rokiem, odznaczając się przy tym znaczną urodą plastyczną. Można nawet bez przesady stwierdzić, iż zostało doprowadzone do perfekcji. Właściwie nie posiada słabych punktów, zwłaszcza pod względem obsady. Z jednej strony przynosi popis trzech tenorów, przy czym każdy reprezentuje inną odmianę tego typu głosu.Nikołaj Dorożkin, odtwórca tytułowego bohatera, posiada tenor dramatyczny o dużej dźwięczności, co pozwoliło mu z równym powodzeniem wcielić się w tytułowego, wagnerowskiego prostaczka z Parsifala, jak i Verdiowskiego Maura na weneckiej służbie, z mniejszym zaś w Karola z Joanny d'Arc, opery pochodzącej z jeszcze belcantowego okresu twórczości tego kompozytora. Już krótka jego inwokacja Esultate! L'orgoglio musulmano, następująca po otwierającej, dramatycznej scenie burzy, wykonana została pewnym głosem, ze znaczną swobodą, a nawet brawurą.

• « poprz.
• nast. »