Przegląd nowości

Otello i Jago – operowe studium zazdrości i zawiści

Szczegóły

Opublikowano: środa, 27, marzec 2013 15:11

Również monolog Ah! Mille vite gli donasse Iddio!, kiedy pod wpływem podszeptów Jagona przychodzi mu zwątpić we wszystko, w co dotąd wierzył, a zwłaszcza w miłość i wierność Desdemony, zabrzmiał w jego interpretacji wyjątkowo przejmująco, a to dzięki wrażliwemu podążaniu za zmiennymi uczuciami i nastrojami, które nim targają. W ujęciu tej postaci, przysięgającej na żywioły pomścić swą hańbę, dostrzec można zarazem pewne wspólne rysy z późniejszym Hermanem z Damy pikowej Czajkowskiego, który również przyzywa na świadków siły natury, tym razem, że nie spocznie, póki nie zdobędzie ukochanej kobiety. Poza tym, niczym Jago, cynicznie wyznaje pod koniec, że Dobro i zło, jednakie złudy/Praca i uczciwość, dobre dla starych bab/Pewną jest jedynie śmierć.

Z kolei Łukasz Gaj to tenor lirico spinto i w partii Kasja od najlepszej strony ukazał swe dyspozycje wokalne, poczynając od głosu o metalicznym zabarwieniu, a na kształtowaniu frazy kończąc. A poza tym dodatkowo utwierdziłem się w przekonaniu, że jego specjalnością są raczej partie o charakterze recytatywowym niż melodycznym, w których może rozwinąć swoje umiejętności wyrazowe w zakresie wokalnego aktorstwa.

Aleksander Zuchowicz w roli Rodryga reprezentuje natomiast głos o zabarwieniu charakterystycznym, pozwalający mu uwiarygodnić naturę tej postaci, stanowiącej bierne narzędzie w ręku Jagona. Obraz całości korzystnie dopełnił Marek Paśko jako wysłannik doży, Lodowico, którego nośny bas uosabia potęgę panującej na morzach Najjaśniejszej Rzeczypospolitej, w każdej chwili mogącej wszakże odsłonić swe groźne oblicze. Powracając do protagonistów, to Bogusław Szynalski znakomicie buduje postać Jagona, może jedynie za mało było, jak na mój gust, demonizmu w jego interpretacji Creda.

• « poprz.
• nast. »