Przegląd nowości

„Traviata” Verdiego w Opéra de Dijon

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 19, czerwiec 2012 10:32

Rutyna i utrwalane bez końca przyzwyczajenia słuchowe i wizualne są bowiem w stanie w którymś momencie zniszczyć w nas umiejętność dostrzegania piękna i dlatego tak ważne jest, aby potrafić utrzymać w sobie tę niemalże dziecięcą zdolność do zachwytu i stopniowego odkrywania magicznego świata. Dotyczy to zresztą nie tylko widzów, ale także wykonawców: śpiewaków i muzyków. Wiadomo, że to, co się dzieje na scenie, jest nierealne, wszak podstawową sprawą jest chęć uwierzenia, że pokazywana nam rzeczywistość jest prawdziwa.

Francuski inscenizator słusznie podkreśla, iż najważniejszym elementem w operze jest muzyka i dlatego to właśnie muzykę stara się „reżyserować”, a nie treść libretta. Jednocześnie dba o to, aby wykonawca nie czuł się na scenie mniej ważny niż dajmy na to poszczególne elementy dekoracji. Uważa też, że to język muzyczny buduje psychologię wszystkich postaci przenosząc je zarazem do trudnej do zdefiniowania sfery, poza tę psychologię daleko wykraczającej.

Oczywiście te wszystkie refleksje, założenia i cele znajdują odzwierciedlenie w prezentowanej w Dijon (a w lipcu ubiegłego roku także w Aix-en-Provence) inscenizacji. Kiedy na przykład Violetta, kreowana przez znakomitą rosyjską sopranistkę Irinę Lungu, wykrzykuje tuż przed śmiercią : „Oh gioia!”, czujemy, że nie chodzi tutaj o zaplanowaną i świadomą reakcję bohaterki wobec kresu życia, lecz o spontaniczny, wręcz fizyczny odruch. Zapewne dlatego Sivadier nie narzuca w tym momencie artystce jakiejś koncepcji gry scenicznej i zadań aktorskich  - mogłyby one osłabić dramaturgiczny efekt tej tragicznej sceny - i pozwala jej na pełną naturalność, pokazując zarazem, że śmierć nieszczęśliwej kurtyzany stanowi dla niej wyzwolenie od cierpienia.

• « poprz.
• nast. »