Przegląd nowości

„Wanda” scenicznie oswojona: dwie obsady, dwie opery

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 18, kwiecień 2023 10:19

Z tych powodów inscenizator Waldemar Zawodziński nie starał się przenosić akcji do określonych czasów historycznych, lecz wraz z kostiumolożką Marią Balcerek stworzył swobodną i spójną plastycznie wizję legendarnych czasów prasłowiańskich. Głównym akcentem scenograficznym jest trójkąt, kształt geometryczny stanowiący uniwersalny symbol doskonałości jako znak transcendencji, lub czysto świeckiego dążenia do niej i przezwyciężania ograniczeń ludzkiej kondycji, w który różne tradycje wpisywały własne znaczenia.

Poza tym schody służą nie tylko do różnicowania planów scenicznych, ale, niczym w Hellerau u Jaquesa-Dalcroze'a, dynamizowania ruchu postaci i chóru, za który odpowiada Janina Niesobska, choć dla śpiewaków wykonujących jednocześnie swe partie bywa to niekiedy niedogodnością. Waldemar Zawodziński ze swej strony wprowadził dodatkowo postać Starca, będącego niemym odpowiednikiem pominiętego Bojana, i personifikującego ślepy los, skoro, niczym niewidomego Tejrezjasza, prowadzi go pacholę.

Ponadto reżyser lubi w swych inscenizacjach odwoływać się do klasycznych wyobrażeń ikonograficznych, a zatem Rytygera w przebraniu Skalda wyposaża na wzór Hamleta w aż dwie czaszki, a Wandę pozuje pośmiertnie na kształt Piety Michała Anioła, podkreślając związek jej ofiary z Jezusem, obecny już u Norwida. Na to ostatnie zwróciła mi uwagę Grażyna Stachówna. Poza tym pomysłowo stylizuje gesty postaci, na przykład Panny, układając je w dekoracyjne kody. Ważna ekspresyjnie rola przypada zmianom różnobarwnego światła. 

• « poprz.
• nast. »