Przegląd nowości

Wszystkie opery Ryszarda Wagnera (13)

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 28, luty 2021 08:00

Zapowiedź tragicznego końca mamy już w prologu gdzie trzy Norny, germańskie boginie losu i przeznaczenia (odpowiedniczki greckich Parek) przędąc złotą nić żywota wspominają odległe wydarzenia. Z ich opowiadania Welch Licht leuchtet dort? (Skąd bije ten blask?) poznajemy tajemnice Wotana, który za picie wody ze świętego źródła musiał oddać własne oko. Wtedy też z gałęzi świętego drzewa wyciosał swój oszczep, wypisał na nim runiczne znaki stanowiące porządek świata. Niestety oszczep Wotana zdruzgotał miecz Zygfryda, a to już zapowiedź nieszczęścia jakie czeka świat. W tym momencie  opowiadania złota nić rwie się, co jest oznaką kresu odwiecznej władzy bogów. Norny przerażone wizją czekającej świat tragedii uciekają chroniąc się w podziemnym królestwie swojej matki Erdy.

Tutaj warto wyjaśnić, że motorem napędowym akcji i sprawcą dopełnienia tragedii jest podstępny i przebiegły Hagen, syn karła Alberyka władcy Nibelheimu, który przez niego chce odzyskać pierścień dający władzę nad światem. Ta postać jest jednym z bardziej realnych i symbolicznych nośników zniszczenia, jakie niesie ze sobą ludzki egoizm. Hagen, uosobienie zła jakie drzemie w wielu ludziach, w przeciwieństwie do zupełnie nieświadomego Zygfryda zna wartości pierścienia, jego moc i znaczenie. Nie cofnie się przed niczym, zrobi wszystko by go zdobyć! Alberyk, podobnie jak Wotan, stracił już możliwość wpływu na losy świata. Dlatego zmuszony jest złożyć swoje losy w ręce okrutnego Hagena, który wprawdzie zdobędzie pierścień, ale wcale nie zamierza się nim z nikim dzielić. Zdobędę ten pierścień, spokojny bądź! – odpowiada Alberykowi. Grany przez klarnet, miękko brzmiący, motyw małżeńskiej miłości Zygfryda i Brunhildy rozpoczyna wzruszającą scenę ich pożegnania. Brunhilda przekazała Zygfrydowi swoją całą boską wiedzę i tajemnice. Jej samej wystarczy bezgraniczna miłość do ukochanego. A jednak Zygfryd musi ją na jakiś czas opuścić by opromienić swoje imię bohaterskimi czynami. Jako zakład swojej wierności i miłości pozostawia żonie czarodziejski pierścień, ona oddaje mu swojego wspaniałego rumaka Grane. Do nowych czynów spieszysz – śpiewa zakochana Brunhilda. żegnając wyruszającego w daleką drogę męża. Wspaniałe, barwne intermezzo symfoniczne rozpoczynające się w tym momencie obrazuje podróż Zygfryda po Renie. Przewijają się przez nie motywy fal Renu, śpiewu jego Cór, na końcu pojawia się, niczym memento mori, motyw złota. Jego łódź przybija do nabrzeża dworu Gibchingów (do świata zwykłych ludzi), gdzie powita go jako pierwszy Hagen, który szybko okaże się jego największym wrogiem. To on swoim opowiadaniem o urodzie Brunhildy uśpionej i otoczonej przez płomienie, czekającej na zbudzenie (fakt, że zbudził ją już Zygfryd, którego jest żoną, przemilcza) najpierw wzbudził w sercu Gunthera wielką miłość do niej i pragnienie by została jego żoną. Następnie w równie podstępny sposób podsuwa Gutrunie, siostrze Gunthera, fascynujący obraz bohaterskiego Zygfryda, który zdobył legendarne skarby – która kobieta oprze się takiej perspektywie. 

• « poprz.
• nast. »