GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowościWszystkie opery Ryszarda Wagnera (13)
Strona 3 z 10
Norny – trzy boginie przeznaczenia, córki Erdy. Odpowiedniczki greckich Parek – bogiń, prządek losu człowieka. W prologu przędą złotą nić przeznaczenia. Jej przerwanie jest zapowiedzią tragicznych zdarzeń jakie niebawem nadejdą. Córy Renu – strażniczki złota, które w finale wraca na swoje miejsce. Arie, duety i sceny o których warto wiedzieć
1. Podróż Zygfryda po Renie – barwne intermezzo symfoniczne obrazujące podróż Zygfryda po Renie. 2. Marsz żałobny – muzyka towarzysząca z poległemu boheterowi. Ma się wrażenie, że płacze cały świat, i każdy z instrumentów! 3. Wie Sonne lauter strahlt mir sein Licht (Jak słońce jasny bije jego blask) – aria Brunhildy wstępującej na stos ze zwłokami męża. Jest to zarazem scena finałowa Zmierzchu bogów i całej teralogii.
Zasiadając do oglądania i wysłuchania ostatniego ogniwa wagnerowskiej tetralogii musimy sobie zdać sprawę, że przed nami nie tylko najdłuższy, ponad pięciogodzinny, wieczór, ale również część najbardziej rozbudowana w treści i formie oraz komplikacjach. W Zmierzchu bogów klątwa ciążąca na ukradzionym Córom Renu złocie wypełnia się do końca, zamykając koło wielowątkowego bosko – ludzkiego dramatu całego Pierścienia Nibelungów. Wagner w konstrukcji dramaturgicznej każdego obrazu nieco się zagalopował rozbudowując go niemal do granic możliwości ludzkiej percepcji. Akcja ostatniej części cyklu obfituje w nieprawdopodobne wydarzenia i zwroty, które splatając się w przedziwny sposób prowadząc nieuchronnie do tragicznego finału. Trzeba się mocno skoncentrować by nadążyć za tym wszystkim co dzieje się na scenie. Pod względem dramaturgicznym ostatnia część to epilog dramatu, a pod względem muzycznym niebywały rozmach i trudne do opisania mistrzostwo. Muzyka ma niespotykaną w poprzednich częściach intensywność ekspresję i siłę. Instrumentacja, mimo ogromnej gęstości, zaskakuje wyrafinowaną przejrzystością, podobnie jak fascynująca harmonika i malarska kolorystyka niemal każdej frazy. Pracuję bez odpoczynku nad zinstrumentowaniem zakończenia dzieła i często przeklinam sam siebie za to, że z tak rozrzutnym bogactwem je zaprojektowałem. To wielka wieża, która wznosi się wysoko aż do chmur, górując nad całą budowlą moich Nibelungów – pisał kompozytor w październiku 1874 roku do króla Ludwika II. Partytura Zmierzchu bogów została ukończona 24 listopada 1874 roku. Prawykonanie dzieła miało miejsce 17 sierpnia 1876 roku podczas festiwalu inaugurującego Festiwal Wagnerowski w Bayreuth. |
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |