Przegląd nowości

Przedstawienie nie toczy się wartko, lecz kroczy dostojnie

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 22, marzec 2019 23:38

I to nie tyle za sprawą działania fizycznego, co przede wszystkim wielostronnych środków aktorstwa wokalnego, a więc różnicowania barwy głosu czy operowania zmienną agogiką oraz dynamiką. Z powodzeniem wydobył komizm charakterystycznej postaci, używając falsetu w arietcie Quando mi sei vicina, autotematycznym ustępie, w którym przywołuje on świetność minionych czasów młodości, naśladując zapamiętanego z nich kastrata Caffarellego. Ostatecznie wszyscy bohaterowie łączą swe głosy w odśpiewywanym na zakończenie wodewilu Di sì felice innesto.

W uwerturze, początkowo przybliżone intonacyjnie waltornie, z czasem uzyskały bardziej precyzyjne brzmienie. Zarówno w niej, jak i w akompaniamencie do numerów wokalnych, zabrakło mi crescendi o większej rozpiętości, na których efekcie w znacznej mierze oparta jest dramaturgia oper Rossiniego – na przykład finał pierwszego aktu Ehi di casa... buona gente – z wtargnięciem „pijanego” Almavivy oraz interwencją straży.

Znaczną inwencją wykazała się Olga Cymbaluk, towarzysząca solistom w recytatywach na fortepianie udającym pianoforte, od czasu do czasu udatnie wzbogacając swoją partię o improwizowane figuracje. Sprytnemu Figarowi i hrabiemu Almavivie udało się przekupić chciwego Don Basilia. A czy równie łatwo powiedzie się im z wkraczającymi pod koniec opery karabinierami, z których trzech okazuje się na dodatek agentami CBA? Trudno powiedzieć, ale chyba ciąg dalszy raczej nie nastąpi, a więc nie będzie wesela Figara?

                                                                         Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »