Przegląd nowości

Przedstawienie nie toczy się wartko, lecz kroczy dostojnie

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 22, marzec 2019 23:38

Sama Daria Proszek w roli tej ostatniej o wiele pewniej zaprezentowała się w lekcji śpiewu, w rondzie Contro un cor che accende amore w drugim akcie, albowiem jej głos o metalicznym zabarwieniu czyni wyrazistszymi koloraturowe rulady. Ciemniejszym mezzosopranem odznacza się Monika Korybalska, której kariera wokalna korzystnie rozwija się od pewnego czasu.

Bez większych trudności poradziła sobie z tą kontraltową partią. Krystaliczną dźwięcznością odznaczały się koloraturowe ozdobniki w kawatynie Una voce poco fa z pierwszego aktu. W sumie jednak śpiew jej wywierał wrażenie nieco zbyt wystudiowanego, pozbawionego wyrazistszych emocji, a zatem przydałoby się  tchnąć weń więcej ekspresji.

Pablo Martinez wokalnie sprostał partii Almavivy, choć oszczędzono mu wymagającego sprawdzianu technicznego, wykreślając popisową arię Cessa di resistere z drugiego aktu, a samemu głosowi zbywa na gęstości, co często zresztą występuje u wysokich tenorów. Bas Wołodymyr Pańkiw coraz lepiej odnajduje się w repertuarze belcantowym. W pełni panował nad wyrównanym brzmieniem zarówno w recytatywach, jak i w słynnej arii o plotce La calunnia è un venticello. Magdalena Barylak w arii Berty Il vecchiotto cerca moglie dobrze radziła sobie z dyskretnymi wokalizami, warto by natomiast zadbać o subtelniejszą artykulację górnych dźwięków, a co za tym idzie z mniejszym natężeniem dynamicznym, dzięki czemu zyskałyby one na brzmieniowej urodzie. Prawdziwym bohaterem drugiej obsady okazał się Jacek Ozimkowski, który stworzył żywą postać sceniczną nowobogackiego w tej wersji doktora Bartolo, który być może kupił sobie ten tytuł, na co wskazywałoby przesadne obwieszenie złotymi łańcuchami. 

• « poprz.
• nast. »