Przegląd nowości

Muzyka w starym Krakowie wirtuozami stoi

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 13, wrzesień 2018 20:08

Wreszcie zbiorowi Wirtuozi, czyli taką nazwę nosząca orkiestra kameralna ze Lwowa, miasta, w którym od pięciu lat odbywa się bliźniaczy festiwal. Jak co roku wystąpiła w neoromańskiej bazylice jezuitów przy ul. Kopernika, a jej skład po raz drugi symbolicznie uzupełnili muzycy z frontowego Mariupola. W tym roku ukraińscy artyści przedstawili program w całości wypełniony utworami rodzimych kompozytorów z ostatniego stulecia, działających w zachodniej części ich kraju. Dwiema największymi indywidualnościami okazali się twórcy z lekka odwołujący się w swojej muzyce do archaizacji. A więc obchodzący w tym roku osiemdziesiąte urodziny Myrosław Skoryk, autor oprawy muzycznej do pamiętnych, huculskich Cienie zapomnianych przodków Sarisa Paradżaniana (Siergieja Paradżanowa). Jego Trzy fantazje, stanowią opracowanie na orkiestrę smyczkową trzech kompozycji z szesnastowiecznej tabulatury lwowskiej. Z kolei w VI Particie operuje umiarkowanie nowoczesnym językiem dźwiękowym z dyskretnie zaznaczającymi się efektami sonorystycznymi. Wewnętrzną spoistość zapewnia utworowi regularnie powracający główny temat, stanowiący centralny ośrodek muzycznego przebiegu.

Jej najbardziej oryginalną cechą jest zagęszczanie i rozrzedzanie faktury oraz rozpadająca się koda, a co za tym idzie pozostawiająca poniekąd otwarte zakończenie. Passacaglia Anatolija Kosa-Anatolskiego rozpoczyna wstęp grany pizzicato przez niskie smyczki (wiolonczele i kontrabas), z którego rozwija się następnie muzyczna narracja, z licznymi, efektownymi solami skrzypiec, wykonywanymi przez Wołodymira Dudę, koncertmistrza zespołu, oraz pojawiającymi się w tle, niespokojnymi tremolami drugich skrzypiec. Trzyczęściowa Suita „W górach” Mykoły Kołessy, należącego do znanego galicyjskiego rodu artystycznego (ojciec Fiłaret był kompozytorem i etnografem, a stryj Ołeksandr literaturo- i językoznawcą), to trzy obrazy orkiestrowe odwołujące się do źródeł folklorystycznych, lecz znacznie przetworzonych, z finałowym opracowaniem arkanu, huculskiego tańca charakterystycznego, którego trio posiada quasi-pieśniowy charakter. Program uzupełniły: Bogurodzica Wiktora Kaminskiego oraz Sinfonia – estravaganza Ołeksandra Kozarenki, pochodzącego z Kołomyi i reprezentującego kompozytorów średniego pokolenia. Zgodnie z głównym określeniem gatunkowym i ze względu na rozmiary jest to bardziej sinfonia typu uwertury, natomiast podtytuł odnosi się do polistylistycznego charakteru kompozycji (pod koniec muzycy zaczynają nawet nucić), należącej zatem do ponowoczesnego nurtu estetycznego. Wirtuozi Lwowa występujący tym razem w swoim podstawowym, smyczkowym składzie, bez instrumentów dętych, perkusji czy fortepianu, bardzo dobrze odnaleźli się w kościelnej akustyce, która nie zaburzała przebiegu muzycznego wskutek powstającego pogłosu, lecz uwypuklała brzmieniową jednorodność zespołu, do pewnego stopnia przydając dźwiękowi szklistą przejrzystość. 

                                                                               Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »