Przegląd nowości

Jubileusz Starosądeckich Festiwali Muzyki Dawnej

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 26, lipiec 2018 10:04

W stosunku do niej o wiele bardziej rozbudowany jest skład  instrumentalny, złożony ze skrzypiec, altówki, wiolonczeli, fletów, obojów, fagotów, trąbek, rogu i kotłów. Tym samym była to okazja do obcowania z muzyką z jednej strony dobrze znaną i znajomą, z drugiej słuchaną w nowych proporcjach brzmieniowych, a co za tym idzie odsłaniającą nieco inne oblicze.

Przez znaczną część koncertu odnosiłem wszakże wrażenie, że w przypadku sięgania po tak ortodoksyjną wersję i związaną z nią bardziej ascetyczna szatę dźwiękową, pożądanym byłoby skompletowanie ansamblu śpiewaków złożonego z wybitnych osobowości, wspartych ponadto naturalną urodą posiadanych głosów. O powodzeniu całego przedsięwzięcia przesądził jednak udział w nim dwóch indywidualności: kontratenora Piotra Olecha, któremu powierzono partię altową, oraz portugalskiego basa Hugo Oliveiry. Obydwaj umiejętnie posługiwali się całkiem odmienną barwą głosu, kiedy wtapiali się w ogólne brzmienie chóru, a inną, gdy przychodziło im wykonywać partie solowe. Zwłaszcza Piotr Olech w arii Qui sedes ad dexteram Patris z towarzyszeniem oboju d’amore obbligato wykazał pełne zrozumienie i wyczucie barokowej retoryki. Z kolei Hugo Oliveira w Quoniam tu solus sanctus, tym razem z rogiem obbligato, urzekł słuchaczy szlachetnością brzmienia i nasyceniem śpiewu pierwiastkami uduchowienia. Udział obydwu znacznie uskrzydlił wykonanie całości w interpretacji zespołu Harmonia sacra, kierowanego od pozytywu przez Marcina Szelesta, zarazem dyrektora artystycznego festiwalu. Festiwal zamykało natomiast 15 lipca oratorium Święty Kazimierz, królewicz Polski (San Casimiro, re di Polonia) neapolitańskiego kompozytora Alessandro Scarlattiego, którego współczesne wydanie z inicjatywy Jana Jarnickiego ukazało się nakładem Acte Préalable, wydawnictwa zasłużonego dla wskrzeszania zapomnianych dzieł polskiej muzyki, a także muzycznych poloniców. Akcja oratorium to klasyczny przykład psychomachii, gdy o duszę przyszłego świętego i wybór przez niego pomiędzy doczesnym splendorem władzy a przyszłą chwałą niebieską walkę toczą alegoryczne postacie właśnie Splendoru królewskiego i Miłości zmysłowej oraz Czystości i Pokory.

• « poprz.
• nast. »