Z Jandą, Augustynowicz i Holoubkiem...

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 11, kwiecień 2022 07:49

Pietras Sławomir

Chodzi o miniony Dzień Teatru. Dwa bite komplety widzów w Auli Artis świadczą, że Krystyna Janda ze swym repertuarem powinna bywać w Poznaniu i innych miastach polskich znacznie częściej. Aleja zasłużonych to sztuka współczesna, oglądana niezmiennie z zapartym tchem zwłaszcza, gdy obok oczekiwanej wszędzie Gwiazdy pojawiają się Emilia Krakowska, Olgierd Łukaszewicz i Grzegorz Warchoł, poniekąd również gwiazdy.

W wigilię teatralnego święta wybrałem się na premierę Wroga ludu Henryka Ibsena do Teatru Nowego w Poznaniu. Scena ta obchodzi właśnie swoje stulecie, czego powinna zazdrościć jej Opera nieopodal przy ul. Fredry, której takiego samego jubileuszu, przypadającego trzy sezony temu, nawet nie zauważono!

Przed wojną poznańskim Teatrem Nowym kierowała Nuna Młodziejowska-Szczurkiewiczowa, kobieta będąca nowością w tym zawodzie. W latach 70. tych jej następczynią została Izabela Cywińska, przybyła z Kalisza ze swym utalentowanym zespołem. Chętnie w tamtych czasach nazywałem ją imieniem jej przedwojennej poprzedniczki, co zdaje się nie bardzo jej się podobało. Jednym z wielu ówczesnych sukcesów Cywińskiej był ibsenowski Wróg ludu, wyreżyserowany w bardzo dobrej obsadzie z Tadeuszem Drzewieckim, Marią Robaszkiewicz, Hanną Kuliną, Jerzym Stasiukiem, Zbigniewem Grochalem, Wiesławem Komasą i Januszem Michałowskim, który w roli Aslaksena stworzył niezapomnianą kreację, o której w Poznaniu do dziś się mówi, oczywiście jeśli ktoś po czterdziestu latach jeszcze żyje i coś pamięta!

Wróg ludu napisany został w Oslo w roku 1882. Nie jest to wprawdzie dzieło rangi Per Gynta, Nory, Heddy Gabler czy Dzikiej Kaczki, które grane są do dziś na całym świecie. Ma jednak intrygującą fabułę, ważkie przesłanie w kontekście ludzkich zachowań, a przede wszystkim zadziwiającą, dającą wiele do myślenia aktualność mimo, że powstało 140 lat temu. Niebanalność uczczenia swego jubileuszu Teatr Nowy podkreślił zapraszając do wyreżyserowania Wroga ludu Annę Augustynowicz, słynącą z realizacji zadań trudnych, a takim była koncepcja inscenizacyjna tego przedsięwzięcia. Oparła go na precyzyjnie przemyślanej rapsodyczności zachowań poszczególnych postaci, precyzyjnie poprowadzonych ruchowo, podających tekst wyraziście, dobrze brzmiącym w odbiorze.

• « poprz.
• nast. »