„Sól ziemi czarnej“ – wizja Artura Żymełki

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 12, lipiec 2021 05:15

Pietras Sławomir

W ponad stuletnim istnieniu kinematografii zdarzały się przypadki adaptacji dzieł filmowych na scenę. Rzadziej – bo to trudniejsze – przekładano opowieści filmowe na język sztuki tańca. Na taki zabieg odważył się choreograf Artur Żymełka, artysta urodzony we Wrocławiu, absolwent Szkoły Baletowej w Poznaniu, gruntownie wykształcony w Konserwatorium im. Rimskiego-Korsakowa w Petersburgu, gdzie otrzymał równocześnie dyplom z reżyserii i choreografii. Po powrocie do Polski przez kilka sezonów, ze swą żoną Luizą, utalentowaną baleriną przywiezioną z Teatru Maryjskiego, tańczył w Teatrze Wielkim w Łodzi. Wkrótce zadebiutował jako reżyser (Mądra Carla Orffa) i choreograf w Teatrze Wielkim w Łodzi, Operze Wrocławskiej, Operze Narodowej i łódzkim Teatrze Muzycznym.

Od kilku lat prezentuje swe najnowsze prace choreograficzne na festiwalu „Lądeckie Lato Baletowe”. Tam też 9 lipca tancerze Opery Śląskiej zaprezentują plenerową wersję baletu Sól ziemi czarnej, na kanwie filmu Kazimierza Kutza. Słysząc o zamyśle przedstawienia tego wybitnego filmu w formie spektaklu baletowego, mnożyłem w myślach szereg obaw. Wprawdzie teoretycy sztuki ruchu oraz niektórzy choreografowie uparcie twierdzą, że tańcem można opowiedzieć wszystko. Obserwując jednak uważnie twórczość w tej dziedzinie, ciągle mam wątpliwości.

„Ja ciebie kocham, ty mnie nienawidzisz, oni ukradli księżyc, a one źle się prowadzą…” – proszę bardzo! Ale jak tu zatańczyć: „Wojtek w niedzielę po południu chciał zabić ojca nosidłami przy studni, ale tata wyprzedził go i nie zostawiając testamentu sam się utopił!”. Czym dłużej żyję, coraz bardziej wierzę, że jednak jest to możliwe, zwłaszcza po obejrzeniu relacjonowanego przedstawienia. Wizja Artura Żymełki nie jest opowiadaniem lub streszczeniem filmu. Choreograf przejęty i zafascynowany tym obrazem stworzył szereg następujących po sobie scen, które językiem ruchu przekazują klimaty, emocje, uczucia i subtelności zawarte w śląskiej opowieści filmowej Kazimierza Kutza.

Uczynił to w swobodnie traktowanej technice tańca klasycznego, tworząc choreografię intensywną, bogatą w narrację, bez łopatologicznej dosłowności, a jednocześnie dającą widzowi możliwość podziwiania kunsztu popisów solowych i malowniczych scen zespołowych. Na wysokości zadania stanęli tu soliści i ponad dwudziestoosobowy zespół baletowy.

• « poprz.
• nast. »