„Sól ziemi czarnej“ – wizja Artura Żymełki

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 12, lipiec 2021 05:15

Pietras Sławomir

Wymienię tylko niektórych: Mitsuki Noda (Matka – symbol Śląska), Michalina Drozdowska (Kobieta w czerni – symbol Polski), Ai Okuno (Kobieta w bieli – Sanitariuszka), Douglas de Oliveira Ferreira (Mężczyzna w czerni), Karl Picuira – de Pimodan (Gabriel Basista, tę rolę w filmie grał Olgierd Łukaszewicz), Keisuke Sakai (porucznik Stefan Sowiński, tę rolę w filmie grał Daniel Olbrychski), Paweł Kranz (Ojciec). Ciekawe czy kiedykolwiek w japońskim lub brazylijskim balecie w rewanżu wystąpi równie wiele śląskich nazwisk.

Urodę całości spektaklu uzupełniają scenografia Martyny Kander, kostiumy Małgorzaty Słoniowskiej, wizualizacja Jagody Chalcińskiej i światła Karoliny Gębskiej. Na wysoką ocenę baletowej wizji filmu Kazimierza Kutza ma wpływ celny dobór muzyki najwybitniejszych współczesnych kompozytorów śląskich (i nie tylko), których dźwięki starannie zestawione przez Artura Żymełkę w formie przebiegu scenariusza muzycznego robiły wrażenie, jakby ci mistrzowie utwory swe napisali specjalnie dla tego baletu.

Było to sześć mniejszych lub większych fragmentów utworów Wojciecha Kilara (Ricordanza, II Koncert fortepianowy, Generique, Prolog z filmu, Preludium Chorałowe, Marsz kawalerii), Henryka Mikołaja Góreckiego (II Kwartet smyczkowy, Trzy utwory w dawnym stylu, III i IV Symfonia, Totus Tuus) oraz niewielkie wyimki twórczości Bolesława Szabelskiego, Michała Spisaka, Stefana Kisielewskiego i Michała Kondrackiego. Wszystko bezbłędnie połączone muzycznymi nagraniami i żywym wykonaniem, pod zręczną batutą Macieja Tomasiewicza.

Wśród wielu hołdów i wyrazów uznania, których Kazimierz Kutz nie doczekał za życia, przejmująca baletowa wizja Artura Żymełki jest uwiecznieniem w sztuce dźwięku i ruchu artystycznego dorobku tego wybitnego piewcy Śląska, jego historii i kultury. Gdyby to ode mnie zależało, rozciągnąłbym zamysł Żymełki również na Perły w koronie, a może nawet na inne prace tego niezwykłego reżysera. Rozmawiałem o tym z obecną na premierze panią Iwoną Kutz, najbardziej sympatyczną wdową po jakimkolwiek artyście, a przecież z wieloma miałem już do czynienia.

Dyrektor Opery Śląskiej zaryzykował przedsięwzięcie nie tylko uwieńczone repertuarowym sukcesem, ale takie, jakie będzie miało – jestem tego pewien – długotrwałe powodzenie u śląskiej i nie tylko śląskiej publiczności.

                                                          Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »