„Korona królów“ i „Młody Piłsudski“

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 08, czerwiec 2020 07:01

Pietras Sławomir

Są to dwa seriale, które powinny mieć niekończącą się kontynuację. Ale po kolei. Korona królów rozpoczynająca się za czasów Łokietka i Kazimierza Wielkiego wlecze się tak wolno, że z powodzeniem może nas zajmować aż do abdykacji ostatniego króla Stanisława Augusta Poniatowskiego (1795).  

Ponieważ serial z początkowej nieporadności realizatorskiej, scenograficznej, dialogowej i poniekąd scenariuszowej, rozwinął się w mega produkcję wnikającą w fascynujące i mało znane aspekty naszej przeszłości, sprawa jest ważna, istotna i niebagatelna, zwłaszcza dla narodowej edukacji. Z czasem scenariusz się poprawił (lista scenarzystów zawiera aż 18 nazwisk) i zapewne konsultacja Ilony Łebkowskiej do tego się przyczyniła. Natomiast ciągle nie poprawia się jakość języka, jakim posługują się bohaterowie, niejednokrotnie wypowiadając słowa i używając zwrotów niemożliwych w konwersacjach średniowiecznych, bo ich wtedy po prostu nie znano.

Obsada serialu jest tak liczna, że gdyby wszystkich skierować do codziennej pracy na scenie, to trzeba by podwoić liczbę teatrów, z czasem rozbudować Dom Artystów – Weteranów, a po nawet najdłuższym życiu, utworzyć na cmentarzach liczne kwatery zasłużonych. Aktorstwo i kostiumy stały się silną stroną Korony królów. Z kilkusetosobowego grona postaci wybieram chociaż dziesiątkę tych , która zaskarbiła sobie moją sympatię: Mateusz Król i Andrzej Hausner (obaj znakomici w roli Kazimierza Wielkiego) Marta Bryła (urocza królowa Aldona), Dagmara Bryzek (królowa Jadwiga, wspanialsza niż ta, co niedawno została świętą), Halina Łabonarska (Jadwiga Łokietkowa na miarę postaci szekspirowskich), Wasyl Wasyluk (jako Władysław Jagiełło, zmienił nasze wyobrażenia o tym monarsze), Antoni Sałaj (Skirgiełło z wyborną sylwetką i mimiką), Aleksander Kaleta (sympatyczny Spytek z Melsztyna), Andrzej Mastalerz (wyrazisty Dymitr z Goraja) i Szymon Kołodziej (arcysłowiański Jan z Kościelca). Jako zdecydowanie nieudaną kreację odnotowuję Eufemię Opolczykową w wykonaniu Grażyny Szapołowskiej, której ostatnio nic się nie udaje. 

Słabą stroną serialu są sceny w zamkowych wnętrzach, ciasnych jak na królewskość, książęcość i rycerskość, ubogo wyposażonych, z salą tronową na Wawelu, jakby w świetlicy po drugiej stronie Wisły. Częste uczty przypominają królewskie prywatki z tańcami, podrygami i figurami sugerującymi, że tak właśnie tańczono w Średniowieczu.

• « poprz.
• nast. »