Potrzeba operetkowej rezurekcji

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 22, maj 2017 08:27

Pietras Sławomir

Wobec braku kompetencji, odpowiedzialności i powagi polityków w kreowaniu losów ojczystej kultury, czas zająć się operetką. U nas dziedzina ta została stopniowo wyrugowana z afisza przez pojęcie tzw. Teatru Muzycznego. Do jednego worka wrzucono w nim sztukę operetkową, komedię muzyczną, farsę, musical, a nawet niektóre opery komiczne.

Teatry Muzyczne miały być miejscem narodzin polskiego musicalu. W Gdyni przodowała Danuta Baduszkowa, inspirując rodzimą twórczość, reżyserując kilkadziesiąt premier i szkoląc kadry w prężnie działającym przy teatralnym Studio. W Krakowie musicale komponował i wystawiał Marian Lida (Miłość szejka, Najpiękniejsza, Café pod Minogą, a w Poznaniu Stanisław Renz (Dziękuję ci Ewo, Eksportowa żona, Skrzydlaty kochanek).

Wszystko to jednak nie bardzo się udawało. Byliśmy odcięci od wzorców sztuki musicalowej Zachodu, przy próbach realizacji tytułów światowych mnożono trudności dewizowe i cenzuralne, wreszcie Teatry Muzyczne dysponowały ciągle tylko kadrami fachowców operetkowych, a to nie to samo. Polskie musicale – póki co – przypominały operetki, zarówno w sferze muzycznej, jak i inscenizacyjnej, reżyserskiej, scenograficznej i choreograficznej. Często niestety wiało od nich tandetą, a w warstwie literackiej naiwnością i banałem.

Towarzyszące temu zmiany nazw polskich teatrów operetkowych na teatry muzyczne z sezonu na sezon pozbawiały „lekkomyślną młodszą siostrę opery” pietyzmu w realizacji dzieł tego gatunku, kultywowania jego stylistyki, sposobu gry scenicznej, łączenia śpiewu, tańca (tzw. ewolucji) z interpretacją tekstów mówionych na poziomie aktorstwa dramatycznego w technice komediowej.

Z czasem wykruszała się dawna kadra realizatorów. Kolejno odchodzili tacy mistrzowie reżyserii operetkowej jak Bolesław Fotygo-Folański, czy Witold Zdzitowiecki. Pozostawiali wprawdzie utalentowanych uczniów i wychowanków, ale bez odpowiedniej przestrzeni tworzenia klasyki operetkowej, bo wszędzie przeważały polskie musicale.

• « poprz.
• nast. »