Przegląd nowości

„Adina“ Rossiniego w reżyserii Friedricha Nietzschego

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 30, czerwiec 2022 09:20

W Adinie w kulminacyjnym momencie ansambl, oparty na efekcie crescenda, brzmi niczym finał pierwszego aktu Cyrulika sewilskiego. Mamy więc do czynienia ze zszywaniem materii muzycznej, acz dokonywanym ręką mistrza. Poza tym jednak Rossini dość konwencjonalnie zestawia środki swego wypracowanego stylu kompozytorskiego, a więc charakterystyczne ozdobniki oplątujące linię melodyczną, zarówno w partiach żeńskich, jak i męskich.

To także aria di bravura Fragolette fortunate tytułowej bohaterki, składająca się z kontrastowych części: lirycznej i popisowej, z których rozwiną się niebawem kawatyna i cabaletta. W przypadku Kalifa mamy do czynienia z trzyczęściową arią di capo D'intorno al serraglio, w której ostatnie ogniwo jest powtórzeniem pierwszego, tyle że bardziej wirtuozowskim, i wykorzystywanej, jak w tym przypadku, jako aria di furore (gniewu).

Akcja zmierza do lieta fine czyli szczęśliwego zakończenia, okupionego jedynie śmiercią poczciwego ogrodnika Mustafy, który sprzyjał kochankom, a nie doczekał się nawet własnego numeru. Wcielił się w niego turecki bas Gökmen Şahin. Z kolei autorką kostiumów jest Turczynka Cennet Aydoğan, w czym widzieć można bezpośredni związek z treścią opery. Na przełomie stuleci XVIII i XIX modne były bowiem opery o fabule orientalnej. A więc Oszukany kadi Glucka, Mozartowskie: Zaida i Uprowadzenie z seraju, Karawana do Kairu Grétryego, a w Polsce Sułtan Wampun Elsnera i Marcinowa w seraju Kurpińskiego. Także Rossini miał już w swym dorobku Turka we Włoszech. Poza Mozartem jednak żaden z nich w najmniejszym stopniu nie zaprzątał sobie głowy orientalną stylizacją muzyczną. Orkiestra krakowskiej Filharmonii rozmieszczona została pod estradą tak że, siedząc na balkonie, mogłem poczuć się jak w operze, nie widząc dyrygenta Luciano Acocellę.

• « poprz.
• nast. »