Przegląd nowości

„Aida” wbrew schematom

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 28, październik 2021 17:59

Dziewczyna jest jak wiadomo niewolnicą egipskiej księżniczki Amneris, kreowanej przez przybyłą z Rosji Ksenię Dudnikovą. Ojciec Aidy, występujący incognito król etiopski Amonastro, ranny w walkach, reprezentowany jest przez pociachaną ostrymi narzędziami styropianową kukłę z głową, korpusem, bez nóg i z jedną ręką. Za ekipą lalkarzy kroczy dobry francuski baryton Ludvic Tezier.

Zwracał też uwagę doskonały niski bas rosyjski Dmitry Belosselskiy jako arcykapłan Ramfis, a w tej wersji przesuniętej w czasie, XIX-wiecznej Aidy – rodzaj kierownika galerii sztuki będący zarazem Wielkim Mistrzem jakiejś loży masońskiej. Cały pomysł tej „przeskanowanej” Aidy Verdiego został nagrany na scenie Opera Bastille w Paryżu, bez publiczności, pod dyrekcją (występującego w maseczce, tak jak cała orkiestra z wyjątkiem „dęciaków”)  dyrygenta Michele Mariotti.

Chór operowy (też śpiewa w maseczkach) raz występuje jako lud egipski, raz jako pokonani Etiopczycy i wtedy każdy z zespołu trzyma jakiś element styropianowego niewolnika, biodro, rękę itd. Przekaz jest oczywisty – niewolnicy nie są traktowani jak ludzie. Dzieło reżyserskie najpewniej Flamandki Lotte de Beer, chociaż dosyć dziwnie dopasowane do muzyki Verdiego, wydaje się jednak spójne. Autorka inscenizacji współpracowała z tzw. z zaangażowaną artystką Virginią Chihota – z Zimbabwe, ale mieszkającą w Etiopii, której prace zatrącają o kwestię marginalizowania znaczenia czarnoskórych kobiet, co u niej powoduje zrozumiałą frustrację.

• « poprz.
• nast. »