Przegląd nowości

Dla zarobku – piosenki Derwida na XVII Festiwalu Muzyki Polskiej

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 17, lipiec 2021 10:48

W większości utrzymane są one w rytmach popularnych tańców: walca (Cyrk jedzie, Warszawski dorożkarz), tanga (Daleka podróż, Jeden przystanek dalej, Milczące serce), fokstrota (Czarownica, Zielony berecik) lub slow-foxa (Filipince nudno). Z kolei Moje ptaki przybrały formę bluesa. Z okazji stulecia urodzin kompozytora włączyła je do swojego repertuaru w autorskich aranżacjach kompozytorka i śpiewaczka Agata Zubel. A przed dwoma laty mezzosopranistka Katarzyna Sądej nagrała je z pianistką Barbarą Bochenek (informację zawdzięczam p. Joannie Piątek).

W ramach XVII Festiwalu Muzyki Polskiej 11 lipca w krakowskim Teatrze Stu zmierzyła się z nimi Elżbieta Szmytka, kiedyś debiutująca na krakowskiej scenie muzycznej, a potem przez lata związana z brukselską Mennicą Królewską, bo takie miano nosi miejscowy teatr (la Monnaie). Najlepsze efekty osiągała artystka, gdy zapominała o swej operowej proweniencji, odchodząc od stelażu z mikrofonem i biorąc ten ostatni do ręki, a co za tym idzie poruszając się w przestrzeni pomiędzy z trzech stron otaczającą ją publicznością. Wtedy jakby przenosiła się do okresu świetności tych piosenek i na moment jakby przywoływała poprzez swoją osobę ich pierwotnych wykonawców.

Akompaniamentu na akordeonie dostarczał Janusz Wojtarowicz, od czasu do czasu puentując kolejne piosenki tupnięciami obcasa. Ważną rolę w stworzeniu odpowiedniego klimatu odegrała oprawa świetlna, operująca głównie trzema tonacjami kolorystycznymi: czerwienią, błękitem i fioletem, a także efektami kinetycznymi. Z uwagi, iż dzisiaj tradycyjnych piosenkarzy zastąpili raperzy oraz zespoły rockowe, przyszłość dla tego repertuaru upatrywałbym w śpiewających aktorach, mogących wydobywać zarazem dramatyczną zawartość ich tekstów (autorstwa m.in. Adama Hospera, Jerzego Ficowskiego – Rupiecie – Zofii Kierszys, Karola Korda, Mirosława Łebkowskiego, Artura Międzyrzeckiego – W naszym pustym pokoju hula wiatr – Jerzego Millera, Aleksandra Rymkiewicza – Wędrowny jubiler – Tadeusza Urgacza, Eugeniusza Żytomirskiego), odznaczających się znacznymi walorami literackimi. Uderza, że wbrew rozpowszechnionym stereotypom, w żaden sposób nie są one obciążone znakami politycznymi tamtych czasów, będąc raczej świadectwem ich obyczajów, aspiracji i mód, w równej mierze i w podobny sposób dających znać o sobie po obydwu stronach żelaznej kurtyny.

                                                                               Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »