Przegląd nowości

Krakowscy kompozytorzy nie dają za wygraną! – XXXIII Festiwal ich twóczości

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 30, kwiecień 2021 07:21

Zachowują przy tym spójność i czytelność formalnego ukształtowania. Nie inaczej jest w VII Refleksji na flet, klarnet, wiolonczelę i fortepian. Swego rodzaju solowe partie trzech pierwszych nieśpiesznie rozwijają swoje linie na tle obsesyjnego ostinata fortepianu, co przy całym rygoryzmie formalnym wytwarza atmosferę podszytą lekkim niepokojem. 

https://www.youtube.com/watch?v=V5W32JPYeFo

Występy flecisty Łukasza Długosza, niezależnie od prezentowanego repertuaru, zawsze stanowią wydarzenie. 17 kwietnia pojawił się na estradzie Florianki w otoczeniu grającej na tym samym instrumencie żony Anny Kielar oraz pianisty Andrzeja Jungiewicza.

Z prawdziwą przyjemnością wysłuchałem Echa na dwa flety niezasłużenie pozostającej w cieniu wrocławskiej kompozytorki Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil. To prawda, nie odwołuje się ona do spektakularnych środków, a mimo to jej muzyka odznacza się znaczną dozą oryginalności. W utworze tym dwa instrumenty wchodzą w różne relacje: dominacji, rywalizacji, wreszcie wzajemnego porozumienia. Autorka unika drapieżności, zastępując ją wyczuleniem na brzmieniową urodę. W Widnokręgach Wojciecha Widłaka, niczym w Pytaniu bez odpowiedzi Charles’a Ivesa na końcu trąbka, tak tutaj na początku flety rezonują ze strunami fortepianu, by wywołać aurę dźwiękową stanowiącą preludium do właściwej kompozycji, którą inicjuje punktualistyczna kadencja fortepianu. Staccatową artykulację podejmują flety, a dalszym rozwój w znacznej mierze oparty jest na technice imitacyjnej, której kulminację wyznaczają ich ostre, przenikliwe dźwięki. Utwór pochodzi sprzed trzech lat, a więc można uznać, że być może wyznacza jedną z dróg, którymi podąży w niedalekiej przyszłości nowa muzyka w Polsce?

https://www.youtube.com/watch?v=ZoZ3E-wcDQU

Na zamykającym koncercie w niedzielę 18 kwietnia z krakowskiej Florianki można było drogą online posłuchać utworów twórców reprezentujących różne pokolenia, zarówno polskich, jak i zagranicznych. Oniryczna z tytułu Dreamscape (Senny krajobraz) kompozycja Andrzeja Panufnika na wiolonczelę i fortepian posiada wyraziście zarysowany przebieg muzyczny z dramatycznymi kulminacjami i quasi-sonorystycznymi efektami, ale i kantylenowymi odcinkami pozwalającymi soliście Łukaszowi Frantowi dać upust lirycznej ekspresji.

• « poprz.
• nast. »