Przegląd nowości

Czekając na Covidove okno – „Pajace” Ruggiero Leoncavallo

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 08, kwiecień 2021 23:17

Podobne skojarzenie narzuca się po wysłuchaniu niewątpliwie pięknej interpretacji Enrica Caruso – arii Nemorina z opery komicznej Napój miłosny Donizettiego. Nieco naiwny młody chłopiec, który wierzy w moc tajemnego napoju i marzy o jednej łzie ukochanej ale obojętnej Adiny. Wszyscy wiemy, że sprawa toczy się ku nieuchronnemu końcowi kiedy Adina przejrzy na oczy i odwzajemni uczucie. Caruso śpiewa pięknie ale tak, jakby wyrywał sobie serce z piersi lub stawał przed dylematem co najmniej z antycznej tragedii. Proszę wybaczyć przydługą dygresję, ale Caruso był jej wart.

Wracając do słynnej arii z Pajaców przypomnijmy jej słowa:

Recytować! Podczas delirium, 

Nie wiem już, co mówię,

 i co robię! 

A jednak jest to konieczne ... starać się! 

Bah! Czy jesteś człowiekiem?

Jesteś klaun! 

Załóż swój kostium i puder na twarz. 

Panowie płacą i chcą się śmiać. 

A jeśli Harlequin ukradłby twoją Columbina, 

Śmiej się, klaunie, i wszyscy będą klaskać!

 Zmień swój strach i łzy w żart, 

Twój ból i szloch w uśmiechniętą buzię - Ach! 

Śmiej się, klaunie!

nad twoją złamaną miłością! 

Śmiej się z żalu, że zatruwa swoje serce!

Na ogólnie dostępnych kanałach internetowych można znaleźć wiele interpretacji tej arii, kilka (nieobiektywnie!) wybranych przykładów: Enrico Caruso, Luciano Pavarotti, Piotr Beczała –  fragment spektaklu z Wiednia (2016), poruszająca interpretacja, multimedialna scenografia, w tle trochę przerażające postacie uśmiechniętego klauna i maga, solista jakby przytłoczony, schowany pod kostiumem. 

• « poprz.
• nast. »