GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowościCzy strach może nudzić?
Strona 1 z 2
Poszczególne elementy przedstawienia Jonasa Hassen Khemiriego Dzwonię do moich braci są całkiem sensowne i mogłyby być przydatne w budowaniu dramaturgii spektaklu. Istotą sztuki jest ukazanie nastrojów małej społeczności arabskiej żyjącej w dostatniej i dosyć hermetycznej Szwecji. Są tu więc opisane np. powiązania rodzinne głównego bohatera, jego postępy w edukacji szkolnej, opowieści o banalnych problemach z reklamacją zakupionej wiertarki, ale i niepewność oraz obawa na widok patrolu policyjnego, a zwłaszcza cykliczne, ciągle niedopowiedziane i traktowane dosyć tajemniczo pogłoski o terrorystycznym zamachu w centrum miasta, co naturalnie podnosi napięcie.
Racjonalnie wykorzystane są tu również elementy scenografii w postaci niechlujnie wykonanych napisów na murach w typie „Biała Europa” (scenografia – Iga Koclęga), czy wreszcie rapujące wstawki para-wokalne, obrazujące obsesje grupki mieszkańców, których się traktuje wciąż jako obcych (muzyka – Dominika Jarosz, Mateusz Trembaczowski).
Mądrym pomysłem było cykliczne włączanie dzwonka telefonu komórkowego, który wzmaga niepokój, jest niechętnie wyłączany przez głównego bohatera, u którego tolerancja na tzw. „złe wiadomości” wyraźnie słabnie. Zadaniem Marty Malinowskiej, reżyserki debiutującej w Teatrze WARSawy, było poukładanie wszystkich części składowych tekstu (tłumaczenie Halina Thylwe) i scenariusza w nabierający grozy horror, pokazanie, że ci młodzi Szwedzi o arabskim wyglądzie, którzy widzą lęk i nieufność w spojrzeniach mijanych przechodniów i w zachowaniach funkcjonariuszy różnych służb, boją się jeszcze bardziej od nich. |
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |