Przegląd nowości

Czy strach może nudzić?

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 20, sierpień 2020 07:04

Niestety im dłużej trwa przedstawienie tym bardziej rozłażą się poszczególne elementy narracji, a spektakl traci tempo i zaczyna się po prostu wlec. Nie pomaga fakt, że czworo aktorów (Paulina Fonferek, Katarzyna Kucharska, Jakub Kordas, Mateusz Trembaczowski) dobrze przygotowało trudne role, że mamy tutaj nawet scenki pozornie rozrywkowe – np. gra w hokeja na trawie czy tańce w klubie. Wreszcie słyszymy grzmot – odgłos wybuchu samochodu pułapki – i to już nie robi większego wrażenia, bo jesteśmy znudzeni całą opowieścią, a niemalże oniryczną rozmowę młodego bohatera z jego babcią traktujemy jako całkiem od rzeczy.

Gdy na samo zakończenie wśród widowni wstaje autor i po arabsku (z tłumaczeniem) wygłasza humanistyczne przesłanie „do Europejczyków”, odczuwamy ulgę i cieszymy się, że to już koniec tej sztuki, która być może w założeniu powinna pomóc – tu cytuję tekst przekazany dziennikarzom – „w lekki i często dowcipny sposób  znaleźć odpowiedź i spotkać nas twarzą w twarz z naszym wewnętrznym lękiem przed obcym”. Lekkości i dowcipu zabrakło.

I tutaj dochodzimy do konkluzji, bo lęki i frustracje nie są wyłączną domeną społeczeństw, które przyjęły do siebie rzesze imigrantów (np. w Niemczech, Szwecji, Danii itd.). Podobny zestaw odczuć połączony z dosyć brutalnymi reakcjami, także policji, ujawnia się ostatnio u nas, np. w relacjach z akcji w sprawie LBGT, wsparcia dla Białorusi, demonstracjach politycznych różnych maści itd. Czy przedstawienie Dzwonię do moich braci ma szansę wejść w obszar społecznej dyskusji na linii swoi – obcy? Szczerze wątpię.

                                                                  Joanna Tumiłowicz

• « poprz.
• nast. »