Przegląd nowości

Trudno jest godzić bycie mamą i artystką

Szczegóły

Opublikowano: środa, 18, grudzień 2019 11:26

Rodzice chcieli, żeby Pani miała konkretny zawód: lekarz, prawnik, inżynier, a nie jakieś tam śpiewanie...

Tak było. Ale mama się w końcu zgodziła, zwłaszcza że egzaminy do szkół artystycznych są wcześniej niż do innych. Złożyłam więc dokumenty do Akademii Muzycznej w Krakowie i się dostałam. 

Jak Pani z tego Krakowa trafiła do Wrocławia?

Do Wrocławia przeniosłam się ze względów rodzinnych. Kiedy ukończyłam wrocławską Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego, popracowałam trochę nad techniką z moją mistrzynią Jolantą Żmurko, a następnie stanęłam do przesłuchania i zaczęłam pracować w Operze Wrocławskiej. Miałam to szczęście, że zawodu mogłam się uczyć po pierwsze na deskach teatru, a po drugie: od starszych kolegów i koleżanek, którzy poświęcili sztuce operowej całe swoje życie. Uczyłam się też zawodowej kindersztuby - co wolno na scenie, czego nie, co wypada i komu, kto może sobie pozwolić na więcej, a kto na mniej... Tego akademia nie jest w stanie nauczyć, a to coś bezcennego.

Pierwszy spektakl na deskach Opery Wrocławskiej. Pamięta Pani?

To jeszcze było na studiach, na czwartym roku: spektakl w kooperacji uczelniano-operowej - „Czarodziejski flet” Mozarta. Jednak kiedy już zaczęłam pracować w operze, to zaczynałam od „Złota Renu” Richarda Wagnera. Byłam jedną z cór Renu. Później była „Cyganeria” Giacomo Pucciniego. A później tych partii było wiele... Pierwszą dużą i znaczącą rolą - oprócz „Carmen” Georgesa Bizeta - była Zyglinda w „Walkirii” Wagnera. Pracowałam nad nią prawie dwa lata.

We Wrocławiu można Panią zobaczyć prywatnie, a na scenie już nie.

Tęsknię za Operą Wrocławską. Ale przyszedł taki moment, że musiałam podjąć decyzję o tym, że rezygnuję z etatu, żeby rozwijać się dalej. Bo zaczęły spływać propozycje i z Teatru Wielkiego, i z Filharmonii Narodowej, i z Opery Krakowskiej. Telefony zaczynały dzwonić.

Nie bała się Pani ryzykować? W Operze etat, jakaś stabilizacja.

Zawsze jest ryzyko, ale je podjęłam: i powoli, małymi kroczkami, zdobywałam kolejne sceny. 

• « poprz.
• nast. »