Przegląd nowości

Festiwal operowy w Lyonie

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 20, czerwiec 2016 14:03

Kunszt Rustoniego potwierdza słuszność decyzji powierzenia mu od przyszłego roku stanowiska dyrektora muzycznego lyońskiej placówki, na którym zastąpi zasłużonego Japończyka Kazushi Ono. Niezależnie od zrozumiałego zamysłu Oliviera Py uświadomienia widzom, że obnażony w operze radykalizm ideologiczno-religijny, w nieunikniony sposób doprowadzający do haniebnych i odrażających czynów, staje się w dzisiejszym świecie coraz bardziej palącym zagrożeniem, jednocześnie żałować można, iż reżyser przekłada te idee na język wizualny w tak dosadnym i nieco prowokującym stylu.

Na początku bowiem, w nawiązaniu do francuskich - i nie tylko! - aktualności, wyprowadza on na scenę groźny tłum wymachujący transparentami z napisami „Precz z cudzoziemcami” czy „Francja dla Francuzów”, a w ostatnim akcie, kiedy Rachel i Eleazar ruszają na egzekucję, jednoznacznie nawiązuje do zbrodni zagłady Żydów poprzez widok idących na śmierć z walizkami w rękach ofiar i zaskakujące zrzucenie z wysokości sceny licznych par butów. Pomijając te wielokrotnie już powielane tu i ówdzie pomysły, utrzymana w czarno-białej tonacji wizja Oliviera Py przemawia finezyjnie kreśloną psychologią postaci, pełnym panowaniem nad ich gestami i pozami, mistrzostwem w prowadzeniu scen zbiorowych. Całe pudło sceniczne wypełnia przytłaczająca scenografia Pierre-André Weitza, a jej ruchome elementy składają się na ulegające zmianom i stale zyskujące na mocy oddziaływania perspektywy. Dużą siłę wyrazu ma pozbawiona patosu scena śmierci Rachel, zstępującej w niewidoczną otchłań, z której unosi się biały, nasuwający makabryczne skojarzenia dym. Trudno też pozostać obojętnym wobec pomysłu zestawienia stosów książek - niektóre z nich wylądują później w żywym ogniu - z widokiem umarłych drzew, symbolizujących zaprogramowaną śmierć ducha, umysłu i kultury, ale także i wywołane wojennym obłędem zniszczenia.

• « poprz.
• nast. »